Συνταγή για νόστιμα Χριστούγεννα

Υλικά

• Μισό κιλό ζεστό κρασί με μπαχαρικά (glühwein βερολινιστί)
• Μια πρέζα ¨Nightmare before christmas¨
• Μισό κιλό πορτοκάλια
• Μισό κιλό κλημεντίνες
• 1-2 ml αρωματικό λαδάκι με μοσχοκάρυδο, βανίλια και πορτοκάλι
• 20-30 κουλουράκια με τζίντζερ, γααρίφαλο και κανέλα
• 2-3 αγαπημένα cd. ( για ιδέες βλ.αποτελέσματα ψηφοφορίας των 28 bloggers που ξεκίνησε με πρωτοβουλία του αγαπημένου μας blogger -ονόματα δε λέμε -htpp://gone4sure.wordpress.com). Παρακάτω χρησιμοποιούντα οι τελευταίες δουλειές των Katie Melua και Devendra Banhart, που δε συμπεριλαμβάνονται στα καλύτερα της χρονιάς, αλλά αποτελούν προσωπικό κόλλημα.
• 1 κιλό κρύο
• 1 τμ τζάκι
• 2 σακουλάκια ποπ κορν αντί για χιόνι
• 2-3 τμ κουβερτούλα αντί για κουβερτούρα
• σελοτέιπ και χαρτί περιτυλίγματος όμοιο με αυτό που ¨φορούν¨ τα δωράκια σας κάτω από το δέντρο για να τα ξαναπακετάρετε, αφού κάνετε τη ¨βρώμικη¨ δουλειά
  
  Προετοιμασία
  
  Φουρνίστε από νωρίς τα κουλουράκια για να μυρίσει το σπίτι. Προσθέστε Katie Melua και γαρνίρετέ τα με Devendra ή ό,τι άλλες μουσικές προτιμάτε. Αφού τελειώσετε, αφήστε τα να ξεκουραστούν για περίπου 2 ώρες.
  
  Εκτέλεση
  
  Σερβίρετε ένα ποτήρι ζεστό κρασί και συνοδέψτε το με φρούτα εποχής (πορτοκάλια, κλημεντίνες και τα συναφή). Πασπαλίστε τον εαυτό σας με μια φλισάτη κουβερτούλα. Πάρτε αγκαλιά ό,τι υπάρχει διαθέσιμο-άντρα, γυναίκα, μωρό,φίλο,φίλη, κατοικίδιο, λούτρινο αρκουδάκι, μαξιλάρι...-, ανάψτε το τζάκι, βάλτε Tim Burton στο dvd κι ανακατέψτε τα με μυρωδια μοσχοκάρυδου.
  Το κρύο το΄χουμε. Σε περίπτωση που δεν έχετε τζάκι μια χαρά δουλειά κάνει και το καλοριφέρ. Μόνο που δεν έχει φλόγα και δεν μπορεί να έρθει ο Αη-Βασίλης μέσα από αυτό. Εναλλακτικά περιμένετε τους καλικάτζαρους αντί για τον Αη-Βασίλη που και σκάνε μύτη από το παράθυρο και πιο μποέμ φάτσες είναι. Δε φέρνουν δώρα να μου πείτε. Και τί να λέει; Αγοράστε τα εσείς και πείτε ότι τα έφεραν οι καλικάτζαροι. Άλλωστε και με τον Αη-Βασίλη κάτι τέτοιο δε γίνεται;
  Το βράδυ σκορπίστε γύρω σας ποπ κορν για να δημιουργήσετε μια χιονάτη ατμόσφαιρα, κλέψτε κρυφά τα μπισκότα από το βάζο, βολευτείτε κάτω από το δέντρο και ανοίξτε τα δώρα.
  Αν το πρωί κατηγορηθείτε για τις βραδυνές αταξίες, ρίξτε τα στους καλικάτζαρους. Αν πάλι σας πιάσουν στα πράσα, κατεβάστε τα μάτια όσο πιο γλυκά μπορείτε και παραδεχτείτε τη δεύτερή σας φύση...αυτήν που ξυπνάει κάθε χρόνο παραμονή Χριστουγέννων...την καλικατζαρένια...
  Καλά Χριστούγεννα,
  μάκια,
  poupoulenghe…
  

22 Νοεμβρίου 2007

Βράδυ Πέμπτης. Έσβησα τα 28∙ δύο δεκαετίες κι οχτώ.
Κι η Ανατολή άφησε την κοιλίτσα μου και πήρε θέση στην αγκαλιά μου.
Με μάτια κλειστά∙ χαμένη στο ονειράκι της.
Το στόμα μου πιασμένο∙ από το χαμόγελο.
Ένα μικρό χεράκι κρατάει σφιχτά το δάχτυλό μου.
Και όλα αλλάζουν.
Τώρα πια ο κόσμος μου έχει μήκος 52 εκατοστά και ζυγίζει περίπου 4 κιλά.
Τα βράδια ακούει Mark Lanegan για να κοιμηθεί.
Eκτός από Άννα με λένε και μαμά.
Το ξημέρωμα τώρα πια δεν με βρίσκει στο «Αυτόφωρο» να τρώω εκείνο το υπέροχο λεμονάτο, αλλά στο σαλόνι το σπιτιού να χαζεύω από το παράθυρο το Λυκαβηττό και να χορεύω με την μικρή μου μαγική Ανατολή.
Έχω γενέθλια σήμερα. Σβήνω τα 28∙ δύο δεκαετίες κι οχτώ.
Λίγο αργότερα Cantina Social.
Χορέυω στους ρυθμούς του Frankie Valli και των 4 εποχών και στάζω ευτυχία!!!
Όλα είναι ευτυχία.
Η ρώσικη μπύρα. Η κρύα νύχτα. Η βόλτα με την μηχανή. Τα φετινά γενέθλια.
Η ζωή. Η Aνατολή!
Γυρνάω σπίτι κι η Ανατολή ακόμα ξύπνια.
Φέτος άναψαν νωρίτερα τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Κι όλα μεσα μου!
Ξημερώνει!Σκύβω στο αυτάκι της και σιγοτραγουδάω σε νανουριστική version το beggin’ που μου έχει κολλήσει από νωρίς.
Με ολάνοιχτα μάτια με κοιτά.
Βλέμμα που μ’αφήνει άφωνη!....(και άυπνη).
p.

Εδώ θα μείνω

Μεγάλωσα στην Αθήνα. Όχι, όμως, στα Εξάρχεια, αλλά στο Μεταξουργείο. Οι παιδικές μου βόλτες ήταν στο Γκάζι και στα περίχωρα. Βοτανικός, Κεραμεικός, Σπύρου Πάτση και Ρουφ οι καθημερινές διαδρομές για τα αγγλικά, το κολυμβητήριο, το χορό. Δεν ερωτεύτηκα, όμως, αυτή την πλευρά της Αθήνας, αλλά την αντίπερα όχθη της∙ τα Εξάρχεια.

Εκεί βρέθηκα πιο μεγάλη. Όταν άρχισα να συνειδητοποιώ τί συμβαίνει γύρω μου και πού πατάν τα πόδια μου. Στα Εξάρχεια πρώτη φορά με πήγαν κάτι φίλες. Συγκεκριμένα ξεκινήσαμε την τσάρκα μας από το βόρειο τμήμα των Εξαρχείων. Ήπιαμε ρακόμελα στους πρόποδες του Στρέφη, στο 55, που σήμερα δεν υπάρχει. Το κλείσανε οι τύποι από πάνω.Τους ενοχλούσε, λέει, η μουσική. Ζήλευαν τα χαμόγελα. Κακοί άνθρωποι. Μονόχνωτοι. Αταίριαστοι με τα Εξάρχεια. Όπως και να΄χει, απο΄κει ξεκινήσαμε. Μετά λίγο Underground, ύστερα Mo Better και τέλος Κάβουρα για το πρωινό καθιερωμένο σουβλάκι. Πόσα λίγα ξέραμε...
Ύστερα από κάποια χρόνια μετακόμισα στα Εξάρχεια, σ΄ένα πανέμορφο πεζόδρομο, την Μεθώνης, εκεί κοντά στο βόρειο τμήμα των Εξαρχείων, που άλλοτε πίναμε τα ρακόμελα και τις ψημένες ρακές∙ πολύ πριν τ΄ανακαλύψουν ο Αμόργιαλος, οι Μικρές Κυκλάδες και τα trendy μπαράκια στου Ψυρρή. Σήμερα μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα Εξάρχεια είναι μια από τις ομορφότερες συνοικίες του κόσμου.
Τα Εξάρχεια τα λατρεύω για χίλιους λόγους. Είναι που εδώ ο κόσμος διασκεδάζει αληθινά. Είναι τα πανέμορφα νεοκλασικά. Είναι τα συνθήματα και τα γκράφιτι στους τοίχους που σε ξυπνούν. Είναι ότι μυρίζει Πολυτεχνείο. Είναι το νερό τους. Είναι το ότι εκεί που ακούς τα πουλιά και χαζεύεις τις χαρουπιές, σκάνε τα παιδιά, πέφτουν οι μολότοφ και γίνεται χαμός. Είναι που ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις, εδώ τα πρωινά τριγυρνά κάποιος με ακορντεόν και τραγουδά ΄΄Σ΄αγαπώ, γιατί είσαι ωραία΄΄. Είναι που 3.00 η ώρα τα ξημερώματα και καθημερινή, όταν βγαίνεις από τις Συχνότητες, δεν το’χεις με τίποτα στον κόσμο ότι θα δεις την Μπενάκη να καίγεται. Είναι που αν θες να ενισχύσεις το εναλλακτικό και αλληλέγγυο εμπόριο, εδώ μπορείς απλά πίνοντας ζαπατιστικό καφέ αράμπικα από το Σπόρο. Είναι που κάθε Δευτέρα ο Serhat* παραδίδει τζάμπα μαθήματα τουρκικών στη Γέφυρα. Είναι που η πλατεία έχει πάντα ήλιο, λες κι έχει κάνει συμφωνία με το θεό. Είναι που οι Zounds στο An Club χαμογελούσαν με υπονοούμενο δηλώνοντας ότι είναι πολύ χαρούμενοι που τραγουδούν κοντά στην Anarchy Square. Είναι που εκεί σ΄ένα ψιλικατζίδικο κοντά στην πλατεία μπορεί και να γνωρίσεις την Κυρά Ελευθερία, την νταντά της Αννίτα Πάνια. Είναι που εδώ οι άνθρωποι ακόμα χαιρετάνε. Είναι κι η Τέτη η αναρχικιά.Είναι που τα μαγαζιά έχουν τα δικά τους ωράρια.
Είναι που χειμώνα στην πλατεία τα σκυλιά αράζουν στους καναπέδες του Floca και του Wunderbar και κανείς δεν τα διώχνει. Είναι που η Θεμισtοκλέους από την πλατεία και πάνω είναι από τους πιο όμορφους πεζόδρομους της Ευρώπης. Είναι που πάντα παίζει το ενδεχόμενο φασαρίας. Είναι και το Vox, που δε σ΄αφήνει να ξεχάσεις τις ταινίες του Κένζο Μιζογκούτσι – αν καταφέρεις βέβαια να πάρεις το βλέμμα σου από τον ουρανό. Είναι και η Ριβιέρα. Είναι η Ίντριγκα, το Άμα Λάχει, οι Συχνότητες, η Όστρια, η Αίτνα, το Πωλείται, το Ρεσιτάλ, το Σέλας, το Δίλημμα*. Είναι που τρως μαγειρευτό φαγητό στον Μπάρμπα-Γιάννη, το Coukou Food, το Barbara’s food company, το φασόλι, το Ριφιφί. Είναι κι ο Ρακουμέλ με τις κρητικές λιχουδιές. Είναι το μαγαζάκι του Στρέφη που τυλίγει τη φέτα στο παλιό καλό χαρτί του μπακάλι. Είναι που αν κοιτάξεις από κάποιο παράθυρο στην Τοσίτσα, μπορεί και να δεις κόσμο να χορεύει αργεντίνικο tango. Είναι και η Διδότου με το vinyl, το spindle, το music mashine και τ΄ άλλα δισκάδικα, που θυμίζει τη Berwick του Λονδίνου.
Είναι κι ο καβουρμάς στην Αυλή. Είναι που ακούς πολλές γλώσσες. Είναι που κυκλοφορούν πολλά ποδήλατα. Είναι τα μπριζολάκια κι ο κορμός στα ¾ που δε σ΄αφήνουν να φύγεις. Είναι που ζαλίσεσαι από την κάναβη στην pizza και το υπέροχο mystic καναβοσοκολατάκι. Είναι που πέφτουν οι άμυνες. Είναι που τα κεράκια, έξω στα μαγαζιά, παραμένουν αναμένα και το χειμώνα. Είναι που βλέπεις Λυκαβηττό. Είναι που νιώθεις ερωτευμένος. Είναι που το ένα ποτό φέρνει το άλλο και ξεχνιέσαι μέσα σε κάποια συζήτηση. Είναι που δε βιάζεσαι να φύγεις. Είναι που trendy φρικιά, πανκιά, χούλιγκανς και χεβμεταλάδες γίνονται ένα. Είναι λες κι όλη η ανοιχτοσύνη του κόσμου εγκαταστάθηκε εδώ. Είναι που γελάω. Είναι που έχω ξεχαστεί. Είναι που θέλω να μείνω για πάντα εδώ!


*Ο Serhat έδωσε εξετάσεις και πέρασε Θεσσαλονίκη. Σίγουρα, όμως, τα μαθήματα τουρκικών στη Γέφυρα και στο Nosotros συνεχίζονται και φέτος από άλλα παιδιά.
*Το Δίλημμα έκλεισε λίγο πριν το Καλοκαίρι για άγνωστους λόγους. Κρίμα γιατί τα Εξάρχεια και η Μεθώνης έχασαν έναν μικρό παράσεισο...

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν ένα χρόνο περίπου. Το ανεβάζω μετά από παράκληση του φίλου μου cartoon dandy, που από την αρχή είδε σε αυτό ένα μικρό οδηγό Εξαρχείων και μου το ζητούσε επίμονα για πολύ καιρό. Υπόσχομαι ότι κάποια στιγμή θα λάβεις και τη full version του. Αρκεί να βρω κι εγώ την όρεξη να το δακτυλογραφήσω...

22.20μμ Γυρνώντας από τη δουλειά

Ένα πορτοκαλί φεγγάρι – σχεδόν κοραλλί- σε σχήμα αιώρας τρέχει μαζί μου.
Ακούω Colleen και ταξιδεύω...
2-3 αλλοδαποί φορτώνουν κάπου στην Κάνιγγος ένα παλιό φορτηγό.
Λαθραία;
Ένα ζευγάρι φιλιέται με πάθος έξω από το ¨ Έλλη¨.Και το ¨sicko¨ ξεκινά...
Πορτοκαλί φανάρια.
Το ¨Υποβρύχιο¨ με κλειστά παράθυρα.
Στους ¨Κοκκους¨ δυο φιλαράκια κάθονται ακόμα έξω.
Έξω από το ¨After Dark¨ ένας μικρός χαμός.
Μια θέση να παρκάρω πουθενά;
Η εθνική μας κέρδισε. Πολύ θέμα για το τίποτα.
Είναι που κέρδισε την Τουρκία. Φτου μας!
Βγάζω τα παπούτσια. Με κούρασαν.
Παγκόσμια ημέρα κατά της φτώχειας σήμερα.
Γιατί δεν έχουν όλοι παπούτσια να βγάλουν;
p.

Εναλλακτική ματιά στους ¨άσχημους¨ δρόμους της Αθήνας

Στην πόλη που αγαπώ

Λατρεύω:

1.Την Καβάλας, όταν ιδρωμένη και κουρασμένη βγαίνω από την κίνηση της εθνικής και τη συναντώ άδεια.Πατάω γκάζι και χαζεύω την Ακρόπολη να μου κλείνει το μάτι. (Αυτή η Ακρόπολη τελικά φαίνεται από παντού. Πείτε το ηλίθιο τουριστικό ενθουσιασμό, αλλά ξυπνάει το ¨γιαπωνέζο¨ μέσα μου).

2.την Μάρνη Καλοκαίρι, γιατί δεν αφήνει ίχνος ηλιακής ακτίνας να διαπεράσει το κτίριο του ΟΣΕ δίνοντάς σου την αίσθηση ότι κάποιος έχει στήσει μια τεράστια ομπρέλα πάνω από την ¨αθηναΐκή παραλία¨... ή πως ένα τεράστιο πλατάνι έχει έρθει κι έχει κάτσει πάνω από το κεφάλι σου μέσα στο κέντρο της Αθήνας.
3.την Ευριπίδου που μυρίζει Ανατολή∙ μπαχάρια και χρώμα ανάμεικτα σε μία πραγματικότητα διαφορετική. Σ΄έναν κόσμο που έχουμε δίπλα μας και ή τον φοβόμαστε ή τον αγνοούμε∙ εκείνον των μεταναστών
4.την μεθεόρτια Πανεπιστημίου, βράδυ, όταν σβήνει όλη η ψεύτικη λάμψη της και ξαναγίνεται αληθινή
5.την Πειραιώς ξημέρωμα Κυριακής, γιατί καταλήγει σε μία από τις μικρές απολαύσεις της ζωής. Στα stands με τις κυριακάτικες εφημερίδες και την πολυ-πολιτισμική πλατεία της Ομόνοιας...

Αυτά τα λίγα σε μια προσπάθεια να εντοπίσω τους βρώμικους, πολύβουους και αποπνικτικούς δρόμους της Αθήνας και να πείσω τον εαυτό μου ότι συμφωνώ με τους φίλους μου που μιλούν για αποκέντρωση και επιστροφή στη φύση. Συγγνώμη, αλλά δεν τα καταφέρνω. Απ΄όλες τις μεριές της η Αθήνα με τραβάει κοντά της...Εγώ εδώ θα φυτέψω τις ντομάτες μου. Και τα μωρά μου εδώ θα τα δείτε να κάνουν ποδήλατο...Σ΄αυτή την ¨άχαρη¨ πόλη...

New Fiction

Πάει καιρός τώρα που είδα το Death Proof.
Ταραντινικό μέχρι τέλους.

Μέρος Α’. Τέξας.
Γυναικείες συζητήσεις που με θρασύτατη τσαχπινιά φέρνουν σε εκείνες των cosmo girls.
Ένα τραγούδι με μια πεταλούδα που έχει και συνέχεια...

Ένα lap dancing με sexy σαγιονάρα.
Ένας ωραίος τρόπος να σε σκοτώνουν.
Ανθρώπινα μέλη που εκτοξεύονται.
Μουσική υπόκρουση must have.
Κι ένα Β’ μέρος... Τενεσί.
Μια δεύτερη παρέα κοριτσιών.
Δίψα για δράση. Επικίνδυνα κασκαντερικά κόλπα.
Σκηνές αδρεναλινογόνες.
Ωραία αμαξάκια∙
που όλο-όλο τρέχουν και πού θα σταματήσουν ;
Μια γλυκιά εκδίκηση.
Ένα υπέροχο τέλος!
Και σενάριο... Και αισθητική... Και χαβαλές.
Αλεξιθάνατος Ταραντίνο.
Μ’ έκανε για λίγο να θέλω να πατήσω πάνω στις καλοκαιρινές καρέκλες του Vox σαν μικρό παιδάκι που δεν μπορεί να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του, αλλά παλεύει να σηκώσει το κεφάλι λίγο πιο ψηλά για να δει καλύτερα... Από φόβο μήπως έρθει πιο γρήγορα το τέλος και το χάσει.
Αν και έλειπε η μοναδική του μούσα Ούμα Θέρμαν, η ομάδα των 8 super γυναικών που επέλεξε ο Ταραντίνο και ο μοναδικός Κερτ Ράσελ φαίνεται πώς ήξεραν πολύ καλά τη συνταγή για να ¨ ρίξουν¨ το ταραντινικό κοινό για ακόμα μία φορά.
Η απάντηση σε όσους αναρωτιούνταν μετά το Kill Bill τί ... ;

Καλώς ήρθες Φθινοπωράκι

Δρόσισε. Πάτησα στις μύτες των ποδιών μου και κατέβασα το σάλι μου. Γυρίσαμε όλοι. Σχεδόν. Οι ασπρισμένες αυλές των νησιών έμειναν πάλι μόνες τους. Σεπτέμβρης.Τέλος κι οι εκπτώσεις στα μαγαζιά. Εκπτώσεις στα θέλω μας τώρα. Εκπτώσεις στην ανάσα μας.
Αφήσαμε την μαρίδα κι επιστρέψαμε στα μπριζολάκια του Τέλη. Οι σταγόνες των κλιματιστικών άρχισαν πάλι να βρέχουν στο κέντρο της Αθήνας. Απ΄τα μπαλκόνια μας αρχίσαμε ξανά ν΄ακούμε την τηλεόραση του γείτονα. Σε λίγο, όμως, θα κλείσουν τα παράθυρα. Λίγο πιο έξω από την Αθήνα έπεσε σήμερα κι η πρώτη βροχούλα και μοσχομύρισε το χώμα...
Στο cd player μου έχει ξεμείνει εδώ και μέρες το τελευταίο δισκάκι του Μatt Ward∙ Post War. ¨Τραγούδια από τα βάθη του χρόνου¨που είχε γράψει κι ο M.Hulot. Άκουσέ το. Αυτό τον καιρό ετοιμάζω κι ένα cd με νανουρίσματα. Όταν ακούω, όμως, ωραίες μουσικές, δεν με παίρνει ο ύπνος. Αλήθεια μπορεί κάποιος ν΄αποκοιμηθεί με Tindersticks ας πούμε; ή Beth Gibbons;
Τελοσπάντων! Διακοπές δεν πήγα φέτος κι αναρωτιέμαι ποιες αναμνήσεις θα΄χω για μαξιλάρι μου το Χειμώνα. Μικρή εσωτερική ανασκόπηση και ανάρτηση του top 10 των αγαπημένων μου καλοκαιρινών στιγμών στον πίνακα ανακοινώσεων της ψυχής μου∙ καβάτζα για το χειμώνα 2007-2008.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
1. Οι μπύρες ¨Βεργίνα¨ που άφριζαν και ξεχείλιζαν στο ¨Καφενείο¨ στη Σαμοθράκη προδίδοντας το μέλλον.
2. Τo ¨Περιβόλι τ΄ουρανού¨.
3. Ο ήχος της βροχής όταν άγγιζε τα νερά του ¨Φονιά¨.
4. Τα χαμένα κλειδιά, λεφτά, μυαλά στην άμμο του Σίμου.
5.Τα υπεραστικά τηλέφωνα από τη Σκάλα της Κεφαλλονιάς προς τα Εξάρχεια και τούμπαλιν.
6. Ο ¨Ποταμός¨ στη Γαύδο και οι χούφτες μου γεμάτες κοχύλια στο ¨Λαυρακά¨.
7. Τα kataκόκκινα ρακόμηλα στον Αμόργιαλο.
8. Το black out στο ¨Αρχιπέλαγος¨στην Αστυπάλαια. Εσύ, εγώ, τ΄αστέρια και τα γλυκά. Μαγεία...
9. H βραδινός περίπολος των φαντάρων στην Τήλο την ώρα που εγώ κι ο πυρετός μου βυθιζόμασταν στους ήχους των Cocorosie σε μια αιώρα δίπλα στο κύμα...
10. Τα χαμόγελα χωρίς λόγο κάτω από κάποιο φοίνικα το τελευταίο βράδυ στην Ανάφη. Οι φωτογραφίες, το ξημέρωμα, η μυρωδιά του ελληνικού καφέ στο μικρό μπαλκόνι. Η απλή ευτυχία...
Χωρίς διακοπές,όμως, αυτό το Καλοκαίρι θα μείνω να αναρωτιέμαι. Πώς θα στρίμωχνα όλα τα τελευταία βιβλία μου στο ριγέ ταξιδιάρικο σάκο μου...Πώς ακούγεται ο Beirut σε κάποιο νησί...Πώς δείχνουν τα καινούρια μου σανδάλια πάνω στην άμμο...
Τυλιγω το σάλι στους ώμους μου. Μ΄αρέσει το Φθινόπωρο. Σκύβω στο μπαλκόνι μου και μαζεύω τα ξερά φύλλα από τη συκιά και το κλήμα μου. Όπου να΄ναι ξεκινούν κι οι Nύχτες Πρεμιέρας. Η έκθεση βιβλίου στη Διονυσίου Αεροπαγίτου. Η πρώτη Biennale στην Αθήνα ξεκίνησε ήδη. Θα έρθει και το κρύο. Οι αγκαλιές κάτω από ζεστά σκεπάσματα. Η γλυκιά ρουτίνα. Οι γεμάτες μελαγχολία και αχνιστό καφέ Κυριακές.
Κρατάω μια στιγμή από το φετινό μου Καλοκαίρι. Εκείνη της προηγούμενης Κυριακής στον μικρό κόλπο που κολυμπάω. Ξαπλωμένη στην παραλία διαβάζω τον ¨Ξανθό Ιππότη¨ του Σαμαράκη για ακόμα μία φορά. Δίπλα μου τρία μικρά κοριτσάκια γοργονίζουν. Βουτούν στο νερό. Κρύβονται πίσω από τα βράχια. Δένουν αδέξια το παρεό της μαμάς γύρω από τα ηλιοκαμένα τους κορμάκια και γελάνε. Γελάνε τόσο δυνατά που σκάω κι εγώ γελάκι ευτυχίας κάθε φορά που τα σκέφτομαι...
Με αυτό το παιδικό χαμόγελο θα ξεχειμωνιάσω!!!

p.

Και τα μυαλά στα κάρβουνα

Ύστερα από δέκα μέρες φωτιάς ο αέρας δεν φτάνει για την ανάσα μου.
Άνοιξαν και οι κάλπες του μυαλού μου και ψήφισα οργή.
Φύσηξε κι ένα νησιώτικο αεράκι –από κείνα που φυσούν και αφήνεσαι-
κι έκλεισα αμέσως την τηλεόραση.
Αέρας=Φωτιά;
Άλλαξαν οι έννοιες στο μυαλό μου.
Μας στοίχειωσαν τα στοιχεία της φύσης.
Σιωπή...
Έπεσε φωτιά και μας έκαψε!
Μα ο θρήνος μου δε θα μακρύνει άλλο.*
Την ώρα που όλοι κυλάμε στον ύπνο...*
Όχι, ο θρήνος μου δε θα μακρύνει άλλο!*

* Μετάφραση των στίχων ¨But I won’t be weeping long¨, ¨While we rock ourselves to sleep¨, ¨No, I won’t be weeping long¨ από το ¨The weeping song¨ του Nick Cave.

(Έχω) Δικαίωμα να δραπετεύσω

Γράμμα προς τα τρομακτικά μπλε –και ενίοτε πράσινα- στρουμφάκια

Αγαπητοί κύριοι μπάτσοι ( όσο αγαπητοί και κύριοι μπορεί να είστε),
Ονομάζομαι poupoulenghe και σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας ζητήσω να μου αδειάσετε τη γωνιά. Τον τελευταίο καιρό εμφανίζεστε συνέχεια μπροστά μου και μου χαλάτε την καλοκαιρινή παραδεισένια μου ζωούλα.
Είστε παντού∙ δυο βήματα από το σπίτι μου, στις πιο όμορφες και απομακρυσμένες παραλίες, μέχρι στον ύπνο μου έρχεστε… Πήγα σε μάγισσες και μου έδωσαν ειδικά ματζούνια για να σας απομακρύνω από το οπτικό μου πεδίο, αλλά είστε ματζούνια proof. Αυτές οι στολές-πανοπλίες έχουν γίνει ένα με το σώμα σας και δε σας διαπερνά τίποτα... Αλήθεια, όταν σας αγκαλιάζουν, αισθάνεσθε κάτι; Όταν σας χαϊδεύουν;
Κι εσείς που κυνηγάτε τους απανταχού ελεύθερους κατασκηνωτές έχετε ξαπλώσει ποτέ γυμνοί στην άμμο; Έχετε κοιμηθεί χωρίς σκέπασμα κάτω από έναν καλοκαιρινό ουρανό γεμάτο αστέρια; Έχετε μυρίσει τη θάλασσα, όταν ξημερώνει;
Μια μικρή συμβουλή σας δίνω. Αφήστε για λίγο τους τέσσερις τοίχους των ενοικιαζόμενων δωματίων σας, βρείτε μια αγαπημένη παραλία και απαλλαγείτε από τα απαισιότατα ¨παπουτσάκια¨ σας για λίγες μέρες. Όταν οι πατούσες σας αρχίζουν να ξεφλουδίζουν και το σώμα σας πάρει μια χρυσοκόκκινη απόχρωση, όταν μικρά καφέ λεκεδάκια ξεπροβάλλουν στην μύτη και τα μάγουλά σας, όταν αρχίσετε να πιπιλάτε τα μαλλιά σας για να γευτείτε τη θάλασσα, μην τρομάξετε. Σας καλωσορίζουμε στον κόσμο των ευτυχισμένων ανθρώπων.Ναι, ναι, αυτών που κυνηγάγατε στην Ανάφη, την Ελαφόνησο και τον Καϊάφα με το πρόσχημα ότι κάνουν κακό στη φύση –επειδή μάλλον τη ζούσαν κι εσείς ζηλεύατε- ή αναμασώντας τα λόγια εκείνων που μιλούν για εκπολιτισμό των περιοχών αυτών. Ναι, ναι, εκείνον που συνοδεύεται από τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα.
Αν δεν αισθανθείτε τίποτε από τα παραπάνω, το crash test απέτυχε.Ξαναγυρίστε στο παλιό μοντέλο ζωής σας και συνεχίστε ακάθεκτοι να μιζεριάζετε.Απλώς κάντε λίγο πιο πέρα, γιατί με ενοχλείτε. Όσο για την κακή ενέργεια που αφήνετε πίσω σας, δίπλα σας, γύρω σας, κάποιο μυστικό βότανο θα βρούμε. Θα μπούμε κρυφά στα σπίτια σας, θα έρθουμε να το βάλουμε στον καφέ σας και θα την εξολοθρεύσουμε!
Κι εσείς που τριγυρνάτε στη γειτονιά μου και μου χαλάτε τη βόλτα μου προς την πλατεία κι ένα όμορφο βράδυ στη Ριβιέρα με καλοκαιρινό Jarmusch , μπορείτε να πάτε στα σπίτια σας. Κι αν κάποιο τρομακτικό έγκλημα λάβει χώρα στην περιοχή, θα φωνάξουμε τον κύριο Ντυπέν, τον ικανότατο ντετέκτιβ των μυθιστορημάτων του Poe για να το εξιχνιάσει.Καθίστε εσείς στην αναπαυτική σας πολυθρόνα, πάρτε το βλέμμα του χάνου-ναι, ναι, εκείνο που ξέρετε τόσο καλά να παίρνετε, όταν σας την ¨πέφτουν¨-και κάντε κάτι δημιουργικό. Δείτε τηλεόραση, ας πούμε...
Α! Και μην ξεχάσω! Σε λίγες μέρες έχει πανσέληνο κι εγώ θα βρίσκομαι κοντά στο Σούνιο, σε κάποια παραλία.Θα έχω στήσει μια μικρή σκηνή με μια μικρή αιώρα δίπλα της κι ένα τηλεσκόπιο πιο δίπλα. Μην τολμήσετε να μου κλέψετε τη στιγμούλα μου, γιατί θα μεταμορφωθώ σε νυχτερίδα και θα σας καταδιώκω κάθε βράδυ με φεγγάρι. Αν είστε καλά παιδιά και μάθατε κάτι από αυτό το γράμμα, κοπιάστε.
Κερνάω τζούρες φεγγαριού και ευτυχίας!!!


Υ.Γ. Μόνο μην κάνετε πάλι καμιά φασαρία...
p.

sos

Κοιτάω φωτογραφίες από τα καμμένα του Καλοκαιριού.

Εδώ και μία ώρα...

Έκκληση σε κάθε πεφταστέρι, μικρό θεό ή μαγικό τζίνι:

ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΩΣΤΕ Ο,ΤΙ ΕΧΕΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΜΑΣ,

γιατί έχω αρχίσει και φοβάμαι...

p.

Καρτ Ποστάλ από Ασκληπιού

Καλοκαίρι στο κέντρο της Αθήνας. Φέτος ξέμεινα εδώ. Οι μπανανιές στο μπαλκόνι μου, όμως, άπλωσαν μεγάλα τα φύλλα τους και με έβαλαν τροπικά από κάτω τους. Ώρες πολλές ξαπλωμένη στην αιώρα με βιβλία που αρχίζουν και τελειώνουν σε μια μέρα. Στο ραδιόφωνο ωραίες μουσικές από ηχολήπτες αφημένους στη θέση γνωστών παραγωγών ή εμπνευσμένα playlists των τελευταίων από την καλοκαιρινή αύρα. Δρόμοι άδειοι. Αθήνα όπως άγονη γραμμή.
Το σώμα μου μυρίζει καλοκαίρι και χωρίς το αγαπημένο μου αντηλιακό καρύδα. Πηγαίνω για μπάνιο σε ένα μικρό κόλπο μυστικό, λίγο πιο έξω από την Αθήνα. Το βράδυ γυρνάω αργά και ξαπλώνω με την αλμύρα. Ακούω ένα από τα πολλά cd που αγόρασα το χειμώνα και δεν πρόλαβα ν΄ακούσω στον αγώνα μου να ζήσω. Χαζεύω το Λυκαβηττό που ανάβει τα φώτα του. Σαν τη μικρή Χώρα κάποιου νησιού.
Οι συναυλίες δόθηκαν. Το Σεπτέμβρη πάλι. Οι free press εφημερίδες πήγαν διακοπές. Τις υπόλοιπες τις διέκοψα λόγω Καλοκαιριού. Ξεφυλλίζω φύλλα του χειμώνα που έχουν ξεμείνει σε σακούλες από καιρό προορισμένες για ανακύκλωση. Το τηλέφωνο χτυπάει ελάχιστα. Ένα τζιτζίκι έχει κολλήσει στην τέντα μου και δε λέει να φύγει.
Ξυπόλυτη.Φτιάχνω ντάκους με νόστιμο σαμιώτικο λάδι που μου έστειλε η αδερφή μου. Περιμένω να μου στείλει και μαστίχα από τη Χίο για δροσιστικά “υποβρύχια” στο πράσινο μπαλκόνι μου. Κατά τα μεσάνυχτα ξεκινάει και το αυτόματο πότισμα και φέρνει ένα ποταμάκι στ΄αυτιά μου. Φίλοι πάνε και έρχονται με ιστορίες από τα νησιά που δεν μπόρεσα να πάω.
Στην απέναντι πολυκατοικία κάποιος παίζει πιάνο όταν νυχτώνει. Χαμηλώνω τα δικά μου για να τoν ακούω. Όσοι έχουμε μείνει σε αυτή την άγονη γραμμή ξαπλώνουμε με τα εσώρουχά μας στα μπαλκόνια μας και κάνουμε ησυχία Γιατί μόνο τώρα μπορούμε και ακούμε τη φωνή της πόλης μας.
Τα λουλούδια μου χαίρονται, γιατί φέτος δεν θα τα αφήσω καθόλου μόνα τους. Πίνω αληθινή λεμονάδα και τ΄απογεύματα μασουλάω σταφύλια και καρπούζι με φέτα Ετοιμάζω κάρτες για όλους. Χαζεύω τον ιβίσκο μου μου που ανθίζει, όπως εκείνος που είχα δει σην Αμοργό∙ λίγο μετα από τις μαριονέτες∙ στο μικρό δημοτικό στα Κατάπολα.Όταν μου λείπει η θάλασσα φέρνω κοντά στ΄αυτί μου εκείνο το τεράστιο κοχύλι από την Αστυπάλαια.
Βρίσκω χρόνο να ταξινομήσω τα δισκάκια μου...τα συρτάρια μου... τις σκέψεις μου...Τα περισσότερα αγαπημένα μου μικρά μαγαζακια πήγαν διακοπές κι έτσι κόπασε και η καταναλωτική μου μανία. Ένα ζευγάρι σανδάλια από το Μοναστηράκι θέλω ν΄αγοράσω μόνο. Τα κορδόνια των παλιών μου κόπηκαν. Ευκαιρία ίσως να ανέβω και λίγο πιο ψηλά, για μια βόλτα στα αναφιώτικα της Πλάκας.
Λίγες μέρες πριν το μεγάλο φεγγάρι του Αυγούστου.Βρήκα χρόνο επιτέλους να μπω κι εγώ στην blogόσφαιρα. Καλώς σας βρήκα! Άρχισαν ν΄ανθίζουν και τα νυχτολούλουδα. Έφυγαν και οι κατσαρίδες. Εκείνες οι κόκκινες οι τεράστιες που μας ταλαιπώρησαν στην αρχή του Καλοκαιριού. Ήρθαν τα σαμιαμίδια που μ΄αρέσουν πολύ. Αυτό το Καλοκαίρι δεν θα πάω πουθενά. Θα ταξιδέψω μέσα μου. Εκεί που είναι και η Ανατολή μου!

Στα νησιά

"Στα νησιά
που δεν
μπόρεσα να πάω
πέταξε και πήγε
ο Άγιος-πεταλούδα..."

Μίλτος Σαχτούρης