Χθες το βράδυ στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο συνάντησα μια ποιήτρια. Με κόκκινο κραγιόν και μια κατακόκκινη βεντάλια, σβήνοντας κι ανάβοντας τσιγάρα, κινήθηκε μπροστά στα μάτια μας με απόλυτη θρασύτητα για 50 λεπτά σε μια προβοκατόρικη spoken word performance.Aνάμεσα σε δύο μικρόφωνα ζωγράφισε με λέξεις την αμερικανική πνευματική καταρρευση και τη βία της σεξουαλικότητας και μας ¨τα΄χωσε¨ απλά και ειλικρινά μ΄ένα χιούμορ διαολεμένο.
Υπάρχουν chips παντού. Μέχρι και στο γ........lipstick που φοράς.
Δεν μπορώ να σκοτώσω το δολοφόνο που βρίσκεται μέσα μου.
Δεν μπορώ να σκοτώσω τον μπάσταρδο που βρίσκεται μέσα σου.
Τα όμορφα μάτια σου είναι η αντανάκλασή μου...
Όλοι οι άντρες με τους οποίους έζησα αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν.
Το σώμα είναι αίμα και έντερα.
Κι αυτό...για τα φαντάσματα των πολεμιστών που σκοτώθηκαν υπερασπιζόμενοι τα πιστεύω τους.
Για τις χήρες και τα ορφανά.
Αυτό είναι και για σένα που σύντομα θα γίνεις φάντασμα.
Και μια μητέρα-φύση που δεν αντέχει άλλο να βιάζεται.
Ένα ναρκωτικό θέλω...Να με κρατά καθημερινά σε ευφορία¨.
Και για τέλος ένα επιθετικά απειλητικό και αγαναχτισμένο ¨Goodnight¨.Που πιο πολύ φώναζε ΞΥΠΝΑ παρά σ΄αποκοίμιζε...
ΞΥΠΝΑ και δες τί συμβαίνει στον κόσμο σου...
Μήπως η Αμερική δεν είναι ένα ολότελα χαζό έθνος?
Κι όταν προσμετρά τέτοια μυαλά στους ανθρώπους της, γιατί δεν ζητά από αυτά να την κυβερνήσουν?
Εγώ προσωπικά, αν ήμουν αμερικανίδα πολίτης, θα ζητούσα από τη Lydia Lunch σε απλά αμερικανικά to ¨Be our President¨.
Υ.Γ. Μετανιώνω που δεν αγόρασα το βιβλίο της. Εκτός του ότι θα μπορούσα να μεταφέρω πολλά περισσότερα από τα λεγόμενα της και με μεγαλύτερη βεβαιότητα, σήμερα διαπίστωσα ότι θα μου κοστίσει διπλάσια για να το αποχτήσω από το website της.
Υ.Γ.Ζητώ συγγνώμη αν κάποια από όσα έχουν γραφτεί παραπάνω δεν συμφωνούν απόλυτα με όσα ακούσαμε χθες το βράδυ στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.Όταν παραλάβω το βιβλίο, θα πέσει τσεκάρισμα.
