Στον Πλανήτη Happy

Με τους Belbury Boy μπορεί να βρεις μια κρυμμένη πόρτα (The Hidden Door) και να ζήσεις περιπέτειες σε ένα τοπίο μινιατούρα (Adventures in a Miniature Landscape) περνώντας μια υπέροχη μέρα έξω (A Great Day Out).Να τα θυμάσαι αύριο (Remember Tomorrow) και να νομίζεις ότι κατέβηκες από κάποιο αρχαίο αστέρι (From An Ancient Star).
Ηλεκτρονική ψυχεδέλεια και νοσταλγική διάθεση αναμειγνύοντα μαγικά και μας σερβίρονται με ένα ρομαντικό περιτύλιγμα. Κομμένο και ραμμένο στα μέτρα ενός κινηματογραφικού soundtrack ή προορισμένο να ¨ντύσει¨ το πρσωπικό σου αστρικό ταξίδι. Μας θύμισε κάτι από Air στον ήχο και κάτι από Μomus στη διάθεση. Κάτι από Reymond Scott στο ύφος και κάτι από την παιδική μας ηλικία στην αφέλεια
Οι Belbury Boy, πίσω από τους οποίους βρίσκεται ο Jim Jupp και ο Εric Zann, ηχογραφούν στη Ghost Box νοσταλγικές και αιθέριες συνθέσεις και μας ταξιδεύουν σε ένα παρελθόν φανταστικό. Σε ένα σύμπαν υπερφυσικό.Εκεί που αν αφεθείς αποκτάς ένα τεράστιο χαμόγελο και γεμίζεις ευτυχία.
Εκεί που όλη σου η βόλτα είναι σαν ένα γύρο με καρουζέλ!

Βαλίτσα για το 2009

Λίγες ώρες πριν το τέλος του 2008, πακετάρω τα καλύτερα του χρόνου που φεύγει και την κάνω για το νέο έτος.
Μέσα στη βαλίτσα μου κλείνω:
٭Τα τελευταία μου κουλουράκια με κάρδαμο -καμμένα, αλλά πεντανόστιμα-
٭Τα 10 πιο αγαπημένα δισκάκια του έτους σε τυχαία σειρά
1.Fuck Buttons. Street Horrrsing
2.Devotchka.A mad & faithful telling
3.Shearwater Rook
4.Loukout mountain, lookout sea. Silver Jews
5.Why? Alopecia
6.Get well soon. Rest Now Weary Head, You Will Get Well Soon
7.Monika Avatar
8.Lykke Li. Youth Novels
9.The Last Shadow Puppets. The Age Of Understatement
10.Man man. Rabbit Habits
٭Ένα αγαπημένο κόκκινο αγιωργίτικο κρασί που ανακάλυψα στην κάβα της γειτονιάς,
٭Τη συνταγή ενός μοσχομυριστού κοτόπουλου σαφράν,δοκιμασμένου προπαραμονιάτικα,
٭Έναν άδειο αγαπημένο κουμπαρά,που ξαναβρήκα τις τελευταίες ώρες του 2008,
٭Το λατρεμένο ¨Don ´t tell me the truth about love¨ του Dan Rhodes,
٭Το παραμύθι που έγραψα και την κρυφή μου επιθυμία να το δω σε πολλά παιδικά χέρια,
٭Τις πρώτες λεξούλες της Ανατολής,
٭Τον εγωισμό και τα χαμόγελά μου
και μια λίστα με ευχές:
Ο κόκος που θα αγοράσω φέτος την Άνοιξη να με αντέξει.
Ο ελεύθερος χρόνος μου να διογκωθεί.
Να μη χαθεί άδικα κανενας άλλος ¨Κωνσταντίνος¨ ή ¨Αλέξης¨,
Το Παρίσι το Γενάρη να είναι κρύο, αλλά γλυκό…
Γιορτινό φιλί με αέρα γαλλικό,
Baiser!

Της Γαλλίας

Δεν έχω να πω και πολλά.Τις τελευταίες τέσσερις μέρες έχουν ειπωθεί σχεδόν όλα. Δεν είναι,όμως, οργή αυτό που αισθάνομαι. Ούτε αγανάχτηση. Ούτε θλίψη. Είναι μίσος. Ο δευτεριάτικος πρωινός χαιρετισμός του Τζίμη Πανούση με αντιπροσωπεύει πλήρως: ¨Κακή μέρα, κακή εβδομάδα και κακό ψόφο να έχουν οι δολοφόνοι των παιδιών μας¨.

Γιατί δεν είναι μόνο ο δεκαπεντάχρονος ανυποψίαστος Αλέξης. Είναι και ο Καλτεζάς. Είναι και το περιστατικό σε κάποια ζαρντινιέρα. Θυμάσαι; Και ο εικοσιτριάχρονος Μαραγκάκης που δολοφονήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης πάλι από ειδικό φρουρό. Είναι και η σαραντατριάχρονη Μαρία Κουλούρη. Και οι φρικαλεότητες σε βάρος των μεταναστών.Και... και...και...Και συνεχίζουν να προτάσσουν το χέρι οπλισμένο στο Παλαιό Φάληρο.

Δεν αγαναχτώ. Μισώ! Μισώ με τον ίδιο τρόπο που ένας λευκός, ένας άραβας κι ένας μαύρος περιπλανώνται στους δρόμους της πόλης τους τη στιγμή που ο φίλος τους ψυχορραγεί λογω μιας άδικης σφαίρας που σφήνωσε κάποιος μπάτσος μέσα του. Κι όταν μαθαίνουν ότι ξεψυχά, παίρνουν το νόμο στα χέρια τους.

Αυτό γίνεται, ανίδεε ανθρωπάκο εδώ και τέσσερις νύχτες.Ναι,ναι, πριν κάποια χρόνια το έβλεπες στον κινηματογράφο και του χάριζες το βραβείο Σεζάρ και πολλά άλλα. Στην πραγματικότητα, όμως, σου πέφτει βαρύ. Σε φοβίζει. Το κατακρίνεις. Διαταράχθηκε η ησυχία και η βόλεψή σου τις τελευταίες μέρες κι εσύ βλαστημάς. Ο κουκουλοφόρος που κατηγορείς, είναι το παιδί σου. Απλά δεν το ξέρεις. Είναι ο γείτονάς σου κι ο φίλος σου. Και τα καίει, τα σπάει και φωνάζει, γιατί έχει δει κάτι που αρνείσαι να δεις κι εσύ. Ότι ζούμε με μία επιφαση ευτυχίας. Σε ένα κράτοε αδικίας, τρομοκρατίας και ψεύδους. Ζούμε στο ψέμα, ανθρωπάκο μου. Και στο λέω εγώ, που και αυτοκίνητο έχω, και μαγαζί που με αφορά άμεσα στο κέντρο της Αθήνας, και ζω στα Εξάρχεια και καθημερινά αναπνέω μαζί με το μωρό μου τα δακρυγόνα της Ελληνικής Αστυνομικής Τρομοκρατίας.Σπάστε τα όλα! Τί νόημα έχουν μπροστά στη ζωή ενός δεκαπεντάχρονου, ενός εικισιτριάχρονου, μιας σαραντατριάχρονης, στις ελπίδες ενός μετανάστη; Δεκαπέντε χρόνια ζωής δεν είναι πολύ λίγα; Ας αφήσουμε έστω και για λίγο στην άκρη την ύλη κι ας δούμε πόσο εκτιμάται σε αξία η ζωή.

Open your eyes,time to wake up,enough is enough is enough is enough…

Chambawamba

Μικρή υστερόγραφη χριστουγεννιάτικη ευχή και κατάρα:

Σε 15 μέρες η Αθήνα θα αναβοσβήνει ρυθμικά κι εσύ θα τριγυρνάς σε κάποιο από τα χριστουγεννιάτικα σπιτάκια που θα έχει στήσει ο Δήμος και θα δοκιμάζεις τα ανάλογα γλυκίσματα των ημερών, ανθρωπάκο. Εύχομαι μόνο να σε συνοδεύει διαρκώς μια ¨ανεξήγητη¨αίσθηση παγωμάρας και να σου λείπει ένα κομματάκι από την ξεγνοιασιά των ημερών.

15 χρόνια ζωής είναι πολύ λίγα, ανθρωπάκο μου!!!

9.8.77 -2.12.08:31 χρόνια, 3 μήνες και 23 ημέρες ζωή

Βρίσκομαι στο δρόμο για τη δουλειά κι ένα αυτοκίνητο λίγο πιο πέρα χτυπά μια μηχανή.
Ο επιβαίνων στην μηχανή σηκώνεται γρήγορα κι ελέγχει την περιουσία του.
Μικρό το κακό, πολλές οι φωνές.
¨Πρόσεχε και λίγο, ρε μ...., μου΄φυγε το προστατευτικό του φρένου...¨
Τόσες φωνές για ένα πλαστικό...., σκέφτομαι.
Και να φανταστείς, χθες το ξημέρωμα σ΄ένα παρόμοιο συμβάν, του Κωνσταντίνου του έφυγε η ζωή...
Και σήμερα στην Αγ.Ειρήνη, στην Αιόλου όλοι σιωπούσαν.
Είναι στιγμές που η λύπη ξεπερνά την οργή.
Κι αν ακουστεί κάποια κραυγή είναι από πόνο κι όχι απο ματαιοδοξία.
¨Μου΄φυγε το προστατευτικό του φρένου¨ - Του΄φυγε η ζωή...
Φωνές - Σιωπή.

Καλό Ταξίδι, Κωνσταντίνε Παπαχρόνη!

Χωρίς άλλα λόγια...
p.

Next President of The United States

Χθες το βράδυ στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο συνάντησα μια ποιήτρια. Με κόκκινο κραγιόν και μια κατακόκκινη βεντάλια, σβήνοντας κι ανάβοντας τσιγάρα, κινήθηκε μπροστά στα μάτια μας με απόλυτη θρασύτητα για 50 λεπτά σε μια προβοκατόρικη spoken word performance.Aνάμεσα σε δύο μικρόφωνα ζωγράφισε με λέξεις την αμερικανική πνευματική καταρρευση και τη βία της σεξουαλικότητας και μας ¨τα΄χωσε¨ απλά και ειλικρινά μ΄ένα χιούμορ διαολεμένο.

΄Ενα δείγμα αυτών που ακούσαμε∙ στο περίπου...
¨Freedom is an illusion.I am watching you.You are watching me. They are watching us.You are watching TV. Tv is watching you…
Υπάρχουν chips παντού. Μέχρι και στο γ........lipstick που φοράς.
Δεν μπορώ να σκοτώσω το δολοφόνο που βρίσκεται μέσα μου.
Δεν μπορώ να σκοτώσω τον μπάσταρδο που βρίσκεται μέσα σου.
Τα όμορφα μάτια σου είναι η αντανάκλασή μου...
Όλοι οι άντρες με τους οποίους έζησα αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν.
Το σώμα είναι αίμα και έντερα.
Κι αυτό...για τα φαντάσματα των πολεμιστών που σκοτώθηκαν υπερασπιζόμενοι τα πιστεύω τους.
Για τις χήρες και τα ορφανά.
Αυτό είναι και για σένα που σύντομα θα γίνεις φάντασμα.
Και μια μητέρα-φύση που δεν αντέχει άλλο να βιάζεται.
Ένα ναρκωτικό θέλω...Να με κρατά καθημερινά σε ευφορία¨.
Και για τέλος ένα επιθετικά απειλητικό και αγαναχτισμένο ¨Goodnight¨.Που πιο πολύ φώναζε ΞΥΠΝΑ παρά σ΄αποκοίμιζε...
ΞΥΠΝΑ και δες τί συμβαίνει στον κόσμο σου...

Και μετά από όλα αυτά, αναρωτιέμαι.
Μήπως η Αμερική δεν είναι ένα ολότελα χαζό έθνος?
Κι όταν προσμετρά τέτοια μυαλά στους ανθρώπους της, γιατί δεν ζητά από αυτά να την κυβερνήσουν?
Εγώ προσωπικά, αν ήμουν αμερικανίδα πολίτης, θα ζητούσα από τη Lydia Lunch σε απλά αμερικανικά to ¨Be our President¨.

Υ.Γ. Μετανιώνω που δεν αγόρασα το βιβλίο της. Εκτός του ότι θα μπορούσα να μεταφέρω πολλά περισσότερα από τα λεγόμενα της και με μεγαλύτερη βεβαιότητα, σήμερα διαπίστωσα ότι θα μου κοστίσει διπλάσια για να το αποχτήσω από το website της.

Υ.Γ.Ζητώ συγγνώμη αν κάποια από όσα έχουν γραφτεί παραπάνω δεν συμφωνούν απόλυτα με όσα ακούσαμε χθες το βράδυ στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.Όταν παραλάβω το βιβλίο, θα πέσει τσεκάρισμα.

Revolution=Evolution

Γιατί έτσι

Γιατί απόλαυσα το Velvet Bus; Γιατί είδα μια παρέα 20-30 ατόμων να περνά καλά. Ξέχασα ποιος ανήκε σε ποιο γκρουπ κι έγιναν όλοι ένα. Τραγουδιστές και ηχολήπτες, μουσικοί, δημοσιογράφοι και ό,τι άλλο ανακατεμένοι σε μια μουσική περιπέτεια που ξεκίνησε από την Αθήνα, πέρασε από τη Λάρισα, τη Θεσσαλονίκη, την Ξάνθη,τα Ιωάννινα, την Πάτρα, τα Λαγκάδια, το Ηράκλειο και κατέληξε στη Λιοσίων. Κι η Γκρατσιέλλα δεν έκλεισε ούτε στιγμή το φακό με αποτέλεσμα ένα ξεκαρδιστικό ντοκιμαντέρ 100 λεπτών, όπου 4 γκρουπς ξεχνούν τις ταυτότητές τους και τα σπάνε ο ένας με τις μουσικές του άλλου. Σε 8 πόλεις, μικρές ή μεγάλες, με κοινό ή χωρίς, πάνω σε λεωφορείο ή πλοίο, με ήλιο και βροχή, on stage ή σε κάποιο ταβερνείο, με στεγνά μουσικά όργανα ή βρεγμένα, βόρεια ή νότια, στο καταστρωμα ή στην καμπίνα οι Victory Collapse, οι My Wet Calvin, οι The Callas και ο The Boy μας επιβεβαίωσαν ότι όλα είναι μουσική.
Τα συγχαρητήριά μας στους Λάκη και’Αρη Ιωνά για την όμορφη ταξιδιάρικη ιδέα τους που έδεσε 4 μπάντες και τις απολαύσαμε σαν μία, στο μουσικό κλέισιμο αυτής της περιοδίας στο Gagarin…Και βέβαια τα συγχαρητήριά μας στην Γκρατσιέλλα Κανέλλου που έκανε όλη αυτή την περιπέτεια εικόνα και μας την έφερε στην Αθήνα, στην μεγάλη οθόνη του ΄΄Απόλλων΄΄.

Υ.Γ. Περιμένω εναγωνίως:
1) την κυκλοφορία σε cd single της συνεργασίας τωνVictory Collapse με τονThe Boy στο ΄΄Γιατί δε χορεύετε,ρε;΄΄,
2) το πρώτο δισκάκι από τους ΄΄Υπνοβάτες΄΄,
3)το αποτέλεσμα εκείνης της τρελής ηχογράφησης σε κάποια καμπίνα στο πλοίο για την Κρήτη.