Εναλλακτική ματιά στους ¨άσχημους¨ δρόμους της Αθήνας

Στην πόλη που αγαπώ

Λατρεύω:

1.Την Καβάλας, όταν ιδρωμένη και κουρασμένη βγαίνω από την κίνηση της εθνικής και τη συναντώ άδεια.Πατάω γκάζι και χαζεύω την Ακρόπολη να μου κλείνει το μάτι. (Αυτή η Ακρόπολη τελικά φαίνεται από παντού. Πείτε το ηλίθιο τουριστικό ενθουσιασμό, αλλά ξυπνάει το ¨γιαπωνέζο¨ μέσα μου).

2.την Μάρνη Καλοκαίρι, γιατί δεν αφήνει ίχνος ηλιακής ακτίνας να διαπεράσει το κτίριο του ΟΣΕ δίνοντάς σου την αίσθηση ότι κάποιος έχει στήσει μια τεράστια ομπρέλα πάνω από την ¨αθηναΐκή παραλία¨... ή πως ένα τεράστιο πλατάνι έχει έρθει κι έχει κάτσει πάνω από το κεφάλι σου μέσα στο κέντρο της Αθήνας.
3.την Ευριπίδου που μυρίζει Ανατολή∙ μπαχάρια και χρώμα ανάμεικτα σε μία πραγματικότητα διαφορετική. Σ΄έναν κόσμο που έχουμε δίπλα μας και ή τον φοβόμαστε ή τον αγνοούμε∙ εκείνον των μεταναστών
4.την μεθεόρτια Πανεπιστημίου, βράδυ, όταν σβήνει όλη η ψεύτικη λάμψη της και ξαναγίνεται αληθινή
5.την Πειραιώς ξημέρωμα Κυριακής, γιατί καταλήγει σε μία από τις μικρές απολαύσεις της ζωής. Στα stands με τις κυριακάτικες εφημερίδες και την πολυ-πολιτισμική πλατεία της Ομόνοιας...

Αυτά τα λίγα σε μια προσπάθεια να εντοπίσω τους βρώμικους, πολύβουους και αποπνικτικούς δρόμους της Αθήνας και να πείσω τον εαυτό μου ότι συμφωνώ με τους φίλους μου που μιλούν για αποκέντρωση και επιστροφή στη φύση. Συγγνώμη, αλλά δεν τα καταφέρνω. Απ΄όλες τις μεριές της η Αθήνα με τραβάει κοντά της...Εγώ εδώ θα φυτέψω τις ντομάτες μου. Και τα μωρά μου εδώ θα τα δείτε να κάνουν ποδήλατο...Σ΄αυτή την ¨άχαρη¨ πόλη...