Aπό Βαρκελώνη Σάμο

22/04/07

Στη Βαρκελώνη ήρθα ένα βήμα πιο κοντά στο θεό.
Ωραίος ο Χριστός του Gaudi. Και η Παναγία και οι προδότες. Με ωραίες γωνίες.
Αν είχαμε κι εδώ μια Sagrada Famiglia ίσως να μη χρειαζόταν να με σέρνει με το ζόρι η γιαγιά μου στην εκκλησία κάθε Μεγάλη Εβδομάδα.
Ωραία κι η θέα από ψηλά. Ο Ν. μου φοβόταν. Ακόμα κι οι πόζες μου χαμένες πήγαν. Του ξέφυγαν από το κάδρο. Βιαζόταν να κατέβει...
Κι η πλατεία με τις πόρνες; Πόρνες, μπάτσοι και νταβατζήδες σ΄ένα περίεργο συνοθήλευμα. Και πάντα μόνο κατά τις πρωινές ώρες.
Κι η Madame Magmine ήξερε να φτιάχνει ωραίο Μοchito. Το μωρό μου μέθυσε από διάφανο ρούμι και παγάκια-μπαλάκια..
Η Caiperenia δεν μ΄αρεσε τόσο. Την ξέπλυνα με bikini. Άλλο και τούτο. Το τοστ ζαμπόν τυρί να λέγεται bikini.
Στο Bari Gotic θέλω να μείνω. Να πάρω κι ένα ποδήλατο, να βάλω μια μικρή θεσούλα για το μωρό μου και να ψωνίζω μπακέτες και μαρμελάδες από τους Άραβες.
Και να΄χει ήλιο. Μας έλειψε ο ήλιος. Εκτός από εκείνη την ημέρα στο Park Güell. Τί παγκάκια κι αυτά και τί θέα. Από τη θάλασσα μέχρι τη Sagrada και τούμπαλιν.
Πήγα και στο Habitat. Αρκετή στέρηση είχα πάθει εδώ και τρεις μήνες. Φέραμε και κούνια. Όχι για το μωρό, για μας. Πήραμε και φαναράκια για το μεγάλο party του Μαϊου.
Είχαμε και αναταράξεις στην επιστροφή. Θερμοκρασία Ελλάδας 24 βαθμοί Κελσίου.Γδύνομαι. Φορτώνουμε το καρότσι και περιμένουμε την πτήση από Σάμο. Να δούμε τί έκαναν οι υπόλοιποι. Εδώ καλοκαίριασε. Τσουρέκι Τερκενλής για την αναμονή.
Την επομένη ραντεβού στον Πάρτσι. Το μωρό μας στην οθόνη. Ολόκληρο. Δύο πόδια, δύο χέρια,στόμα ,μύτη, μάτια ,αυτάκια. Κι όλα χορεύουν.
Βράδυ στην Αβραμιώτου. Χορεύει και η μαμά. Συνέχεια στο Jockers και το βράδυ περίπατος στην Αθήνα. Πώς μυρίζουν οι νερατζιές.
Μια κόκκινη κατσαρίδα στο άσπρο χαλί μου. Πρέπει να το μαζέψω. Δεν είναι νωρίς.
Το Καλοκαίρι είναι μεγάλο!

24/04/08

Σε λίγες ώρες ταξιδεύουμε για Σαμο.
Μας φιλοξενούν σ΄ένα σπίτι φωτεινό, γεμάτο πορτοκαλιές.
Ήταν μια δύσκολη εβδομάδα.
Θα πιάσω μια θέση στον ήλιο και θα κάτσω αγκαλιά με το μωρό μου μέχρι το σφύριγμα του καραβιού της επιστροφής.
Θα δοκιμάσω να μπω στην κρύα θάλασσα και θα περπατήσω ξυπόλυτη στην άμμο.
Η Ανατολή θα γνωρίσει την μυρωδιά της θάλασσας και θα γευτούμε μαζί νησιώτικους μεζέδες και αλμυράτο αεράκι.
Θα πάρουμε μια γερή πρόγευση Καλοκαιριου και θα γυρίσουμε να καταστρώσουμε το καλοκαιρινό σχέδιο απόδρασης.

Ραντεβού σε μία εβδομάδα.
Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!!!
p.

Εκεί που δεν το περιμένεις

Για τον Κώστα Γεωργίου

Είναι ωραίο να συνεχίζεται το όνειρο ενός ανθρώπου που έφυγε νωρίς. Με αφορμή το πρόσφατο party του moodyradio στο Beer Academy θυμήθηκα τον Κώστα Γεωργίου. Έναν άνθρωπο που όπως ανέφερα έφυγε νωρίς και αθόρυβα.Όταν όλοι μας βρισκόμασταν σε κάποιο νησί. Γυρίσαμε και δεν τον ξανασυναντήσαμε. Έφυγε νωρίς. Εκεί που δεν το περίμενε...

Μπορεί να ξυπνήσεις μια μέρα και να΄ναι η μέρα που θα πεθάνεις. Να φτιάξεις καφέ, ν΄ανοίξεις εφημερίδα και η αντίστροφη μέτρηση να μετρά για πάρτη σου. Κι εσύ να μην το περιμένεις...
Ξεκινάς για ένα ταξίδι μη αναστρέψιμο. Χωρίς χρόνο να το σκεφτείς. Χωρίς ταυτότητα, διαβατήριο, εισιτήρια και αποσκευές. Χωρίς βάρος. Ακόμα και το σώμα σου πίσω το αφήνεις. Χωρίς τρόπο ν΄αρνηθείς.

-Κοίτα τον. Δεν έχει ιδέα πού θα βρίσκεται σε λίγες ώρες.
-Ναι, κοίτα πόσο ανυποψίαστος είναι.Κάθεται αναπαυτικά στον καναπέ του, χωρίς να ξέρει τί τον περιμένει.
-Από τί θα πεθάνει;
-Από καρδιά. Ξαφνικά. Μπαμ και κάτω!
-Νέος δεν είναι ακόμα μωρέ; Είναι κι ένας παππούς στη γωνία. Εκεί λίγο πιο κάτω...Τον βλέπεις;
-Άσ΄τον αυτόν, δεν ήρθε η ώρα του.

Μέσα Αυγούστου

Με ξυπνά το τηλέφωνο. Η Ν. από Πάτμο.
Με φωνή που τρέμει. Πέθανε ο Κώστας.
Τί; Πώς; Πού; Πότε; Γιατί;
Υπάρχουν άλλα ερωτηματικά επιρρήματα κι αντωνυμίες;
Φέρτε μου κι άλλα ν΄αναρωτηθώ.
Και λέξεις άλλες φέρτε μου, γιατί τις έχασα.
Και δάκρυα, αν έχετε, γιατί μου φαίνεται τόσο ψεύτικο,
που τίποτε δεν κυλά.
Και ένα απόγευμα, αν έχετε, για αν τον γνωρίσω καλύτερα.
Λίγο τον γνώρισα.
Μέσα από τα λόγια φίλων κυρίως
που έκανε το ονειράκι τους πραγματικότητα.
Και το δικό του ονειράκι πραγματικότητα το έκανε.
Ήταν οι μέρες που άφηνε πίσω τις συμβάσεις κι έπιανε δουλειά για το όνειρο.
Δικός του σταθμός. Χωρίς playlists.
Δικό του περιοδικό. Νέοι συνεργάτες.
Όλα με μια ευχάριστη δίαθεση. Μέσα σε ένα καλό mood.
Χαμογελαστό τον θυμάμαι τελευταία φορά που τον είδα στο party του moοdy.
Τέτοιες μέρες πριν ένα χρόνο περίπου.
Γεμάτο ικανοποίηση.
Εκεί στην πόρτα του Χρώμα Χρώμα στην Καραγιώργη Σερβίας.
Να χαιρετά τον κόσμο και να γελάν ακόμα και τα μουστάκια του.
Τυχεροί ή του Παραδείσου (ή του Κάτω κόσμου), γιατί θα μάθουν κάτι από ωραίες μουσικές.
Σαν να βλέπω ήδη τους αγγέλους και όλες τις ανθρώπινες ψυχές να λικνίζονται υπό τους ήχους της Nina Simone και να σιγοτραγουδούν John Coltrane .
Coltrane ακουγόταν στην τελευταία του βόλτα.
Είχαν φροντίσει οι φίλοι του γι΄αυτό. Γιaτί για τον Κώστα Τριγάζη, άλλοτε παραγωγό του Star Fm, Ηχώ Fm, Jazz Fm, Capital και Εν Λευκώ όλα ήταν μουσική! Μια μουσική ζωή κι ένα μουσικό αντίο! Έτσι απλά. Ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι στο Νεκροταφείο Κηφισιάς.

Αγαπητέ Κώστα, αν κι έλάχιστα σε γνώρισα, ελπίζω εκεί που βρίσκεσαι να υπάρχει ραδιόφωνο και να συνεχίζεις να κάνεις αυτό που τόσο καλά ήξερες με τις μουσικές σου!Να μαθαίνεις τον κόσμο!

Με εκτίμηση,
poupoulenghe.