New Fiction

Πάει καιρός τώρα που είδα το Death Proof.
Ταραντινικό μέχρι τέλους.

Μέρος Α’. Τέξας.
Γυναικείες συζητήσεις που με θρασύτατη τσαχπινιά φέρνουν σε εκείνες των cosmo girls.
Ένα τραγούδι με μια πεταλούδα που έχει και συνέχεια...

Ένα lap dancing με sexy σαγιονάρα.
Ένας ωραίος τρόπος να σε σκοτώνουν.
Ανθρώπινα μέλη που εκτοξεύονται.
Μουσική υπόκρουση must have.
Κι ένα Β’ μέρος... Τενεσί.
Μια δεύτερη παρέα κοριτσιών.
Δίψα για δράση. Επικίνδυνα κασκαντερικά κόλπα.
Σκηνές αδρεναλινογόνες.
Ωραία αμαξάκια∙
που όλο-όλο τρέχουν και πού θα σταματήσουν ;
Μια γλυκιά εκδίκηση.
Ένα υπέροχο τέλος!
Και σενάριο... Και αισθητική... Και χαβαλές.
Αλεξιθάνατος Ταραντίνο.
Μ’ έκανε για λίγο να θέλω να πατήσω πάνω στις καλοκαιρινές καρέκλες του Vox σαν μικρό παιδάκι που δεν μπορεί να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του, αλλά παλεύει να σηκώσει το κεφάλι λίγο πιο ψηλά για να δει καλύτερα... Από φόβο μήπως έρθει πιο γρήγορα το τέλος και το χάσει.
Αν και έλειπε η μοναδική του μούσα Ούμα Θέρμαν, η ομάδα των 8 super γυναικών που επέλεξε ο Ταραντίνο και ο μοναδικός Κερτ Ράσελ φαίνεται πώς ήξεραν πολύ καλά τη συνταγή για να ¨ ρίξουν¨ το ταραντινικό κοινό για ακόμα μία φορά.
Η απάντηση σε όσους αναρωτιούνταν μετά το Kill Bill τί ... ;