New Fiction

Πάει καιρός τώρα που είδα το Death Proof.
Ταραντινικό μέχρι τέλους.

Μέρος Α’. Τέξας.
Γυναικείες συζητήσεις που με θρασύτατη τσαχπινιά φέρνουν σε εκείνες των cosmo girls.
Ένα τραγούδι με μια πεταλούδα που έχει και συνέχεια...

Ένα lap dancing με sexy σαγιονάρα.
Ένας ωραίος τρόπος να σε σκοτώνουν.
Ανθρώπινα μέλη που εκτοξεύονται.
Μουσική υπόκρουση must have.
Κι ένα Β’ μέρος... Τενεσί.
Μια δεύτερη παρέα κοριτσιών.
Δίψα για δράση. Επικίνδυνα κασκαντερικά κόλπα.
Σκηνές αδρεναλινογόνες.
Ωραία αμαξάκια∙
που όλο-όλο τρέχουν και πού θα σταματήσουν ;
Μια γλυκιά εκδίκηση.
Ένα υπέροχο τέλος!
Και σενάριο... Και αισθητική... Και χαβαλές.
Αλεξιθάνατος Ταραντίνο.
Μ’ έκανε για λίγο να θέλω να πατήσω πάνω στις καλοκαιρινές καρέκλες του Vox σαν μικρό παιδάκι που δεν μπορεί να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του, αλλά παλεύει να σηκώσει το κεφάλι λίγο πιο ψηλά για να δει καλύτερα... Από φόβο μήπως έρθει πιο γρήγορα το τέλος και το χάσει.
Αν και έλειπε η μοναδική του μούσα Ούμα Θέρμαν, η ομάδα των 8 super γυναικών που επέλεξε ο Ταραντίνο και ο μοναδικός Κερτ Ράσελ φαίνεται πώς ήξεραν πολύ καλά τη συνταγή για να ¨ ρίξουν¨ το ταραντινικό κοινό για ακόμα μία φορά.
Η απάντηση σε όσους αναρωτιούνταν μετά το Kill Bill τί ... ;

Καλώς ήρθες Φθινοπωράκι

Δρόσισε. Πάτησα στις μύτες των ποδιών μου και κατέβασα το σάλι μου. Γυρίσαμε όλοι. Σχεδόν. Οι ασπρισμένες αυλές των νησιών έμειναν πάλι μόνες τους. Σεπτέμβρης.Τέλος κι οι εκπτώσεις στα μαγαζιά. Εκπτώσεις στα θέλω μας τώρα. Εκπτώσεις στην ανάσα μας.
Αφήσαμε την μαρίδα κι επιστρέψαμε στα μπριζολάκια του Τέλη. Οι σταγόνες των κλιματιστικών άρχισαν πάλι να βρέχουν στο κέντρο της Αθήνας. Απ΄τα μπαλκόνια μας αρχίσαμε ξανά ν΄ακούμε την τηλεόραση του γείτονα. Σε λίγο, όμως, θα κλείσουν τα παράθυρα. Λίγο πιο έξω από την Αθήνα έπεσε σήμερα κι η πρώτη βροχούλα και μοσχομύρισε το χώμα...
Στο cd player μου έχει ξεμείνει εδώ και μέρες το τελευταίο δισκάκι του Μatt Ward∙ Post War. ¨Τραγούδια από τα βάθη του χρόνου¨που είχε γράψει κι ο M.Hulot. Άκουσέ το. Αυτό τον καιρό ετοιμάζω κι ένα cd με νανουρίσματα. Όταν ακούω, όμως, ωραίες μουσικές, δεν με παίρνει ο ύπνος. Αλήθεια μπορεί κάποιος ν΄αποκοιμηθεί με Tindersticks ας πούμε; ή Beth Gibbons;
Τελοσπάντων! Διακοπές δεν πήγα φέτος κι αναρωτιέμαι ποιες αναμνήσεις θα΄χω για μαξιλάρι μου το Χειμώνα. Μικρή εσωτερική ανασκόπηση και ανάρτηση του top 10 των αγαπημένων μου καλοκαιρινών στιγμών στον πίνακα ανακοινώσεων της ψυχής μου∙ καβάτζα για το χειμώνα 2007-2008.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
1. Οι μπύρες ¨Βεργίνα¨ που άφριζαν και ξεχείλιζαν στο ¨Καφενείο¨ στη Σαμοθράκη προδίδοντας το μέλλον.
2. Τo ¨Περιβόλι τ΄ουρανού¨.
3. Ο ήχος της βροχής όταν άγγιζε τα νερά του ¨Φονιά¨.
4. Τα χαμένα κλειδιά, λεφτά, μυαλά στην άμμο του Σίμου.
5.Τα υπεραστικά τηλέφωνα από τη Σκάλα της Κεφαλλονιάς προς τα Εξάρχεια και τούμπαλιν.
6. Ο ¨Ποταμός¨ στη Γαύδο και οι χούφτες μου γεμάτες κοχύλια στο ¨Λαυρακά¨.
7. Τα kataκόκκινα ρακόμηλα στον Αμόργιαλο.
8. Το black out στο ¨Αρχιπέλαγος¨στην Αστυπάλαια. Εσύ, εγώ, τ΄αστέρια και τα γλυκά. Μαγεία...
9. H βραδινός περίπολος των φαντάρων στην Τήλο την ώρα που εγώ κι ο πυρετός μου βυθιζόμασταν στους ήχους των Cocorosie σε μια αιώρα δίπλα στο κύμα...
10. Τα χαμόγελα χωρίς λόγο κάτω από κάποιο φοίνικα το τελευταίο βράδυ στην Ανάφη. Οι φωτογραφίες, το ξημέρωμα, η μυρωδιά του ελληνικού καφέ στο μικρό μπαλκόνι. Η απλή ευτυχία...
Χωρίς διακοπές,όμως, αυτό το Καλοκαίρι θα μείνω να αναρωτιέμαι. Πώς θα στρίμωχνα όλα τα τελευταία βιβλία μου στο ριγέ ταξιδιάρικο σάκο μου...Πώς ακούγεται ο Beirut σε κάποιο νησί...Πώς δείχνουν τα καινούρια μου σανδάλια πάνω στην άμμο...
Τυλιγω το σάλι στους ώμους μου. Μ΄αρέσει το Φθινόπωρο. Σκύβω στο μπαλκόνι μου και μαζεύω τα ξερά φύλλα από τη συκιά και το κλήμα μου. Όπου να΄ναι ξεκινούν κι οι Nύχτες Πρεμιέρας. Η έκθεση βιβλίου στη Διονυσίου Αεροπαγίτου. Η πρώτη Biennale στην Αθήνα ξεκίνησε ήδη. Θα έρθει και το κρύο. Οι αγκαλιές κάτω από ζεστά σκεπάσματα. Η γλυκιά ρουτίνα. Οι γεμάτες μελαγχολία και αχνιστό καφέ Κυριακές.
Κρατάω μια στιγμή από το φετινό μου Καλοκαίρι. Εκείνη της προηγούμενης Κυριακής στον μικρό κόλπο που κολυμπάω. Ξαπλωμένη στην παραλία διαβάζω τον ¨Ξανθό Ιππότη¨ του Σαμαράκη για ακόμα μία φορά. Δίπλα μου τρία μικρά κοριτσάκια γοργονίζουν. Βουτούν στο νερό. Κρύβονται πίσω από τα βράχια. Δένουν αδέξια το παρεό της μαμάς γύρω από τα ηλιοκαμένα τους κορμάκια και γελάνε. Γελάνε τόσο δυνατά που σκάω κι εγώ γελάκι ευτυχίας κάθε φορά που τα σκέφτομαι...
Με αυτό το παιδικό χαμόγελο θα ξεχειμωνιάσω!!!

p.

Και τα μυαλά στα κάρβουνα

Ύστερα από δέκα μέρες φωτιάς ο αέρας δεν φτάνει για την ανάσα μου.
Άνοιξαν και οι κάλπες του μυαλού μου και ψήφισα οργή.
Φύσηξε κι ένα νησιώτικο αεράκι –από κείνα που φυσούν και αφήνεσαι-
κι έκλεισα αμέσως την τηλεόραση.
Αέρας=Φωτιά;
Άλλαξαν οι έννοιες στο μυαλό μου.
Μας στοίχειωσαν τα στοιχεία της φύσης.
Σιωπή...
Έπεσε φωτιά και μας έκαψε!
Μα ο θρήνος μου δε θα μακρύνει άλλο.*
Την ώρα που όλοι κυλάμε στον ύπνο...*
Όχι, ο θρήνος μου δε θα μακρύνει άλλο!*

* Μετάφραση των στίχων ¨But I won’t be weeping long¨, ¨While we rock ourselves to sleep¨, ¨No, I won’t be weeping long¨ από το ¨The weeping song¨ του Nick Cave.