Της Γαλλίας

Δεν έχω να πω και πολλά.Τις τελευταίες τέσσερις μέρες έχουν ειπωθεί σχεδόν όλα. Δεν είναι,όμως, οργή αυτό που αισθάνομαι. Ούτε αγανάχτηση. Ούτε θλίψη. Είναι μίσος. Ο δευτεριάτικος πρωινός χαιρετισμός του Τζίμη Πανούση με αντιπροσωπεύει πλήρως: ¨Κακή μέρα, κακή εβδομάδα και κακό ψόφο να έχουν οι δολοφόνοι των παιδιών μας¨.

Γιατί δεν είναι μόνο ο δεκαπεντάχρονος ανυποψίαστος Αλέξης. Είναι και ο Καλτεζάς. Είναι και το περιστατικό σε κάποια ζαρντινιέρα. Θυμάσαι; Και ο εικοσιτριάχρονος Μαραγκάκης που δολοφονήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης πάλι από ειδικό φρουρό. Είναι και η σαραντατριάχρονη Μαρία Κουλούρη. Και οι φρικαλεότητες σε βάρος των μεταναστών.Και... και...και...Και συνεχίζουν να προτάσσουν το χέρι οπλισμένο στο Παλαιό Φάληρο.

Δεν αγαναχτώ. Μισώ! Μισώ με τον ίδιο τρόπο που ένας λευκός, ένας άραβας κι ένας μαύρος περιπλανώνται στους δρόμους της πόλης τους τη στιγμή που ο φίλος τους ψυχορραγεί λογω μιας άδικης σφαίρας που σφήνωσε κάποιος μπάτσος μέσα του. Κι όταν μαθαίνουν ότι ξεψυχά, παίρνουν το νόμο στα χέρια τους.

Αυτό γίνεται, ανίδεε ανθρωπάκο εδώ και τέσσερις νύχτες.Ναι,ναι, πριν κάποια χρόνια το έβλεπες στον κινηματογράφο και του χάριζες το βραβείο Σεζάρ και πολλά άλλα. Στην πραγματικότητα, όμως, σου πέφτει βαρύ. Σε φοβίζει. Το κατακρίνεις. Διαταράχθηκε η ησυχία και η βόλεψή σου τις τελευταίες μέρες κι εσύ βλαστημάς. Ο κουκουλοφόρος που κατηγορείς, είναι το παιδί σου. Απλά δεν το ξέρεις. Είναι ο γείτονάς σου κι ο φίλος σου. Και τα καίει, τα σπάει και φωνάζει, γιατί έχει δει κάτι που αρνείσαι να δεις κι εσύ. Ότι ζούμε με μία επιφαση ευτυχίας. Σε ένα κράτοε αδικίας, τρομοκρατίας και ψεύδους. Ζούμε στο ψέμα, ανθρωπάκο μου. Και στο λέω εγώ, που και αυτοκίνητο έχω, και μαγαζί που με αφορά άμεσα στο κέντρο της Αθήνας, και ζω στα Εξάρχεια και καθημερινά αναπνέω μαζί με το μωρό μου τα δακρυγόνα της Ελληνικής Αστυνομικής Τρομοκρατίας.Σπάστε τα όλα! Τί νόημα έχουν μπροστά στη ζωή ενός δεκαπεντάχρονου, ενός εικισιτριάχρονου, μιας σαραντατριάχρονης, στις ελπίδες ενός μετανάστη; Δεκαπέντε χρόνια ζωής δεν είναι πολύ λίγα; Ας αφήσουμε έστω και για λίγο στην άκρη την ύλη κι ας δούμε πόσο εκτιμάται σε αξία η ζωή.

Open your eyes,time to wake up,enough is enough is enough is enough…

Chambawamba

Μικρή υστερόγραφη χριστουγεννιάτικη ευχή και κατάρα:

Σε 15 μέρες η Αθήνα θα αναβοσβήνει ρυθμικά κι εσύ θα τριγυρνάς σε κάποιο από τα χριστουγεννιάτικα σπιτάκια που θα έχει στήσει ο Δήμος και θα δοκιμάζεις τα ανάλογα γλυκίσματα των ημερών, ανθρωπάκο. Εύχομαι μόνο να σε συνοδεύει διαρκώς μια ¨ανεξήγητη¨αίσθηση παγωμάρας και να σου λείπει ένα κομματάκι από την ξεγνοιασιά των ημερών.

15 χρόνια ζωής είναι πολύ λίγα, ανθρωπάκο μου!!!

9.8.77 -2.12.08:31 χρόνια, 3 μήνες και 23 ημέρες ζωή

Βρίσκομαι στο δρόμο για τη δουλειά κι ένα αυτοκίνητο λίγο πιο πέρα χτυπά μια μηχανή.
Ο επιβαίνων στην μηχανή σηκώνεται γρήγορα κι ελέγχει την περιουσία του.
Μικρό το κακό, πολλές οι φωνές.
¨Πρόσεχε και λίγο, ρε μ...., μου΄φυγε το προστατευτικό του φρένου...¨
Τόσες φωνές για ένα πλαστικό...., σκέφτομαι.
Και να φανταστείς, χθες το ξημέρωμα σ΄ένα παρόμοιο συμβάν, του Κωνσταντίνου του έφυγε η ζωή...
Και σήμερα στην Αγ.Ειρήνη, στην Αιόλου όλοι σιωπούσαν.
Είναι στιγμές που η λύπη ξεπερνά την οργή.
Κι αν ακουστεί κάποια κραυγή είναι από πόνο κι όχι απο ματαιοδοξία.
¨Μου΄φυγε το προστατευτικό του φρένου¨ - Του΄φυγε η ζωή...
Φωνές - Σιωπή.

Καλό Ταξίδι, Κωνσταντίνε Παπαχρόνη!

Χωρίς άλλα λόγια...
p.

Next President of The United States

Χθες το βράδυ στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο συνάντησα μια ποιήτρια. Με κόκκινο κραγιόν και μια κατακόκκινη βεντάλια, σβήνοντας κι ανάβοντας τσιγάρα, κινήθηκε μπροστά στα μάτια μας με απόλυτη θρασύτητα για 50 λεπτά σε μια προβοκατόρικη spoken word performance.Aνάμεσα σε δύο μικρόφωνα ζωγράφισε με λέξεις την αμερικανική πνευματική καταρρευση και τη βία της σεξουαλικότητας και μας ¨τα΄χωσε¨ απλά και ειλικρινά μ΄ένα χιούμορ διαολεμένο.

΄Ενα δείγμα αυτών που ακούσαμε∙ στο περίπου...
¨Freedom is an illusion.I am watching you.You are watching me. They are watching us.You are watching TV. Tv is watching you…
Υπάρχουν chips παντού. Μέχρι και στο γ........lipstick που φοράς.
Δεν μπορώ να σκοτώσω το δολοφόνο που βρίσκεται μέσα μου.
Δεν μπορώ να σκοτώσω τον μπάσταρδο που βρίσκεται μέσα σου.
Τα όμορφα μάτια σου είναι η αντανάκλασή μου...
Όλοι οι άντρες με τους οποίους έζησα αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν.
Το σώμα είναι αίμα και έντερα.
Κι αυτό...για τα φαντάσματα των πολεμιστών που σκοτώθηκαν υπερασπιζόμενοι τα πιστεύω τους.
Για τις χήρες και τα ορφανά.
Αυτό είναι και για σένα που σύντομα θα γίνεις φάντασμα.
Και μια μητέρα-φύση που δεν αντέχει άλλο να βιάζεται.
Ένα ναρκωτικό θέλω...Να με κρατά καθημερινά σε ευφορία¨.
Και για τέλος ένα επιθετικά απειλητικό και αγαναχτισμένο ¨Goodnight¨.Που πιο πολύ φώναζε ΞΥΠΝΑ παρά σ΄αποκοίμιζε...
ΞΥΠΝΑ και δες τί συμβαίνει στον κόσμο σου...

Και μετά από όλα αυτά, αναρωτιέμαι.
Μήπως η Αμερική δεν είναι ένα ολότελα χαζό έθνος?
Κι όταν προσμετρά τέτοια μυαλά στους ανθρώπους της, γιατί δεν ζητά από αυτά να την κυβερνήσουν?
Εγώ προσωπικά, αν ήμουν αμερικανίδα πολίτης, θα ζητούσα από τη Lydia Lunch σε απλά αμερικανικά to ¨Be our President¨.

Υ.Γ. Μετανιώνω που δεν αγόρασα το βιβλίο της. Εκτός του ότι θα μπορούσα να μεταφέρω πολλά περισσότερα από τα λεγόμενα της και με μεγαλύτερη βεβαιότητα, σήμερα διαπίστωσα ότι θα μου κοστίσει διπλάσια για να το αποχτήσω από το website της.

Υ.Γ.Ζητώ συγγνώμη αν κάποια από όσα έχουν γραφτεί παραπάνω δεν συμφωνούν απόλυτα με όσα ακούσαμε χθες το βράδυ στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.Όταν παραλάβω το βιβλίο, θα πέσει τσεκάρισμα.

Revolution=Evolution

Γιατί έτσι

Γιατί απόλαυσα το Velvet Bus; Γιατί είδα μια παρέα 20-30 ατόμων να περνά καλά. Ξέχασα ποιος ανήκε σε ποιο γκρουπ κι έγιναν όλοι ένα. Τραγουδιστές και ηχολήπτες, μουσικοί, δημοσιογράφοι και ό,τι άλλο ανακατεμένοι σε μια μουσική περιπέτεια που ξεκίνησε από την Αθήνα, πέρασε από τη Λάρισα, τη Θεσσαλονίκη, την Ξάνθη,τα Ιωάννινα, την Πάτρα, τα Λαγκάδια, το Ηράκλειο και κατέληξε στη Λιοσίων. Κι η Γκρατσιέλλα δεν έκλεισε ούτε στιγμή το φακό με αποτέλεσμα ένα ξεκαρδιστικό ντοκιμαντέρ 100 λεπτών, όπου 4 γκρουπς ξεχνούν τις ταυτότητές τους και τα σπάνε ο ένας με τις μουσικές του άλλου. Σε 8 πόλεις, μικρές ή μεγάλες, με κοινό ή χωρίς, πάνω σε λεωφορείο ή πλοίο, με ήλιο και βροχή, on stage ή σε κάποιο ταβερνείο, με στεγνά μουσικά όργανα ή βρεγμένα, βόρεια ή νότια, στο καταστρωμα ή στην καμπίνα οι Victory Collapse, οι My Wet Calvin, οι The Callas και ο The Boy μας επιβεβαίωσαν ότι όλα είναι μουσική.
Τα συγχαρητήριά μας στους Λάκη και’Αρη Ιωνά για την όμορφη ταξιδιάρικη ιδέα τους που έδεσε 4 μπάντες και τις απολαύσαμε σαν μία, στο μουσικό κλέισιμο αυτής της περιοδίας στο Gagarin…Και βέβαια τα συγχαρητήριά μας στην Γκρατσιέλλα Κανέλλου που έκανε όλη αυτή την περιπέτεια εικόνα και μας την έφερε στην Αθήνα, στην μεγάλη οθόνη του ΄΄Απόλλων΄΄.

Υ.Γ. Περιμένω εναγωνίως:
1) την κυκλοφορία σε cd single της συνεργασίας τωνVictory Collapse με τονThe Boy στο ΄΄Γιατί δε χορεύετε,ρε;΄΄,
2) το πρώτο δισκάκι από τους ΄΄Υπνοβάτες΄΄,
3)το αποτέλεσμα εκείνης της τρελής ηχογράφησης σε κάποια καμπίνα στο πλοίο για την Κρήτη.

Aπό Βαρκελώνη Σάμο

22/04/07

Στη Βαρκελώνη ήρθα ένα βήμα πιο κοντά στο θεό.
Ωραίος ο Χριστός του Gaudi. Και η Παναγία και οι προδότες. Με ωραίες γωνίες.
Αν είχαμε κι εδώ μια Sagrada Famiglia ίσως να μη χρειαζόταν να με σέρνει με το ζόρι η γιαγιά μου στην εκκλησία κάθε Μεγάλη Εβδομάδα.
Ωραία κι η θέα από ψηλά. Ο Ν. μου φοβόταν. Ακόμα κι οι πόζες μου χαμένες πήγαν. Του ξέφυγαν από το κάδρο. Βιαζόταν να κατέβει...
Κι η πλατεία με τις πόρνες; Πόρνες, μπάτσοι και νταβατζήδες σ΄ένα περίεργο συνοθήλευμα. Και πάντα μόνο κατά τις πρωινές ώρες.
Κι η Madame Magmine ήξερε να φτιάχνει ωραίο Μοchito. Το μωρό μου μέθυσε από διάφανο ρούμι και παγάκια-μπαλάκια..
Η Caiperenia δεν μ΄αρεσε τόσο. Την ξέπλυνα με bikini. Άλλο και τούτο. Το τοστ ζαμπόν τυρί να λέγεται bikini.
Στο Bari Gotic θέλω να μείνω. Να πάρω κι ένα ποδήλατο, να βάλω μια μικρή θεσούλα για το μωρό μου και να ψωνίζω μπακέτες και μαρμελάδες από τους Άραβες.
Και να΄χει ήλιο. Μας έλειψε ο ήλιος. Εκτός από εκείνη την ημέρα στο Park Güell. Τί παγκάκια κι αυτά και τί θέα. Από τη θάλασσα μέχρι τη Sagrada και τούμπαλιν.
Πήγα και στο Habitat. Αρκετή στέρηση είχα πάθει εδώ και τρεις μήνες. Φέραμε και κούνια. Όχι για το μωρό, για μας. Πήραμε και φαναράκια για το μεγάλο party του Μαϊου.
Είχαμε και αναταράξεις στην επιστροφή. Θερμοκρασία Ελλάδας 24 βαθμοί Κελσίου.Γδύνομαι. Φορτώνουμε το καρότσι και περιμένουμε την πτήση από Σάμο. Να δούμε τί έκαναν οι υπόλοιποι. Εδώ καλοκαίριασε. Τσουρέκι Τερκενλής για την αναμονή.
Την επομένη ραντεβού στον Πάρτσι. Το μωρό μας στην οθόνη. Ολόκληρο. Δύο πόδια, δύο χέρια,στόμα ,μύτη, μάτια ,αυτάκια. Κι όλα χορεύουν.
Βράδυ στην Αβραμιώτου. Χορεύει και η μαμά. Συνέχεια στο Jockers και το βράδυ περίπατος στην Αθήνα. Πώς μυρίζουν οι νερατζιές.
Μια κόκκινη κατσαρίδα στο άσπρο χαλί μου. Πρέπει να το μαζέψω. Δεν είναι νωρίς.
Το Καλοκαίρι είναι μεγάλο!

24/04/08

Σε λίγες ώρες ταξιδεύουμε για Σαμο.
Μας φιλοξενούν σ΄ένα σπίτι φωτεινό, γεμάτο πορτοκαλιές.
Ήταν μια δύσκολη εβδομάδα.
Θα πιάσω μια θέση στον ήλιο και θα κάτσω αγκαλιά με το μωρό μου μέχρι το σφύριγμα του καραβιού της επιστροφής.
Θα δοκιμάσω να μπω στην κρύα θάλασσα και θα περπατήσω ξυπόλυτη στην άμμο.
Η Ανατολή θα γνωρίσει την μυρωδιά της θάλασσας και θα γευτούμε μαζί νησιώτικους μεζέδες και αλμυράτο αεράκι.
Θα πάρουμε μια γερή πρόγευση Καλοκαιριου και θα γυρίσουμε να καταστρώσουμε το καλοκαιρινό σχέδιο απόδρασης.

Ραντεβού σε μία εβδομάδα.
Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!!!
p.

Εκεί που δεν το περιμένεις

Για τον Κώστα Γεωργίου

Είναι ωραίο να συνεχίζεται το όνειρο ενός ανθρώπου που έφυγε νωρίς. Με αφορμή το πρόσφατο party του moodyradio στο Beer Academy θυμήθηκα τον Κώστα Γεωργίου. Έναν άνθρωπο που όπως ανέφερα έφυγε νωρίς και αθόρυβα.Όταν όλοι μας βρισκόμασταν σε κάποιο νησί. Γυρίσαμε και δεν τον ξανασυναντήσαμε. Έφυγε νωρίς. Εκεί που δεν το περίμενε...

Μπορεί να ξυπνήσεις μια μέρα και να΄ναι η μέρα που θα πεθάνεις. Να φτιάξεις καφέ, ν΄ανοίξεις εφημερίδα και η αντίστροφη μέτρηση να μετρά για πάρτη σου. Κι εσύ να μην το περιμένεις...
Ξεκινάς για ένα ταξίδι μη αναστρέψιμο. Χωρίς χρόνο να το σκεφτείς. Χωρίς ταυτότητα, διαβατήριο, εισιτήρια και αποσκευές. Χωρίς βάρος. Ακόμα και το σώμα σου πίσω το αφήνεις. Χωρίς τρόπο ν΄αρνηθείς.

-Κοίτα τον. Δεν έχει ιδέα πού θα βρίσκεται σε λίγες ώρες.
-Ναι, κοίτα πόσο ανυποψίαστος είναι.Κάθεται αναπαυτικά στον καναπέ του, χωρίς να ξέρει τί τον περιμένει.
-Από τί θα πεθάνει;
-Από καρδιά. Ξαφνικά. Μπαμ και κάτω!
-Νέος δεν είναι ακόμα μωρέ; Είναι κι ένας παππούς στη γωνία. Εκεί λίγο πιο κάτω...Τον βλέπεις;
-Άσ΄τον αυτόν, δεν ήρθε η ώρα του.

Μέσα Αυγούστου

Με ξυπνά το τηλέφωνο. Η Ν. από Πάτμο.
Με φωνή που τρέμει. Πέθανε ο Κώστας.
Τί; Πώς; Πού; Πότε; Γιατί;
Υπάρχουν άλλα ερωτηματικά επιρρήματα κι αντωνυμίες;
Φέρτε μου κι άλλα ν΄αναρωτηθώ.
Και λέξεις άλλες φέρτε μου, γιατί τις έχασα.
Και δάκρυα, αν έχετε, γιατί μου φαίνεται τόσο ψεύτικο,
που τίποτε δεν κυλά.
Και ένα απόγευμα, αν έχετε, για αν τον γνωρίσω καλύτερα.
Λίγο τον γνώρισα.
Μέσα από τα λόγια φίλων κυρίως
που έκανε το ονειράκι τους πραγματικότητα.
Και το δικό του ονειράκι πραγματικότητα το έκανε.
Ήταν οι μέρες που άφηνε πίσω τις συμβάσεις κι έπιανε δουλειά για το όνειρο.
Δικός του σταθμός. Χωρίς playlists.
Δικό του περιοδικό. Νέοι συνεργάτες.
Όλα με μια ευχάριστη δίαθεση. Μέσα σε ένα καλό mood.
Χαμογελαστό τον θυμάμαι τελευταία φορά που τον είδα στο party του moοdy.
Τέτοιες μέρες πριν ένα χρόνο περίπου.
Γεμάτο ικανοποίηση.
Εκεί στην πόρτα του Χρώμα Χρώμα στην Καραγιώργη Σερβίας.
Να χαιρετά τον κόσμο και να γελάν ακόμα και τα μουστάκια του.
Τυχεροί ή του Παραδείσου (ή του Κάτω κόσμου), γιατί θα μάθουν κάτι από ωραίες μουσικές.
Σαν να βλέπω ήδη τους αγγέλους και όλες τις ανθρώπινες ψυχές να λικνίζονται υπό τους ήχους της Nina Simone και να σιγοτραγουδούν John Coltrane .
Coltrane ακουγόταν στην τελευταία του βόλτα.
Είχαν φροντίσει οι φίλοι του γι΄αυτό. Γιaτί για τον Κώστα Τριγάζη, άλλοτε παραγωγό του Star Fm, Ηχώ Fm, Jazz Fm, Capital και Εν Λευκώ όλα ήταν μουσική! Μια μουσική ζωή κι ένα μουσικό αντίο! Έτσι απλά. Ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι στο Νεκροταφείο Κηφισιάς.

Αγαπητέ Κώστα, αν κι έλάχιστα σε γνώρισα, ελπίζω εκεί που βρίσκεσαι να υπάρχει ραδιόφωνο και να συνεχίζεις να κάνεις αυτό που τόσο καλά ήξερες με τις μουσικές σου!Να μαθαίνεις τον κόσμο!

Με εκτίμηση,
poupoulenghe.

Σαν τους περιπατητικούς φιλοσόφους...

Έχω καιρό να γράψω...Το’ χω ρίξει στο περπάτημα και τη σκέψη...
Περπατώ και συναντώ.
Το δεμένο ποδήλατο έξω από το Συμβούλιο Επικρατείας. Τα ωραία θα έρθουν όταν θα βλέπουμε περισσότερα ποδήλατα δεμένα έξω από τα μαγαζιά, τις πολυκατοικίες, τα γραφεία.Και το απόλυτα ιδανικό όταν θα πάψει να υπάρχει η ανάγκη να τα δένουμε, σκέφτομαι...
Περπατώ πιο κάτω και συναντώ. Την μπάντα με τα βιολιά έξω από τον ΄΄Ορφέα΄΄ στη Στοά του Βιβλίου να παίζει κάποιο αργεντίνικο tango. Μilonga στην μέση της στοάς..
Περπατώ...
Και εισπνέω την ΄Ανοιξη.
Καρδιές σε όλη την Αθήνα.
Μια λατέρνα στην Αιόλου.
Σκουπίδια παντού.
Διακοπές ρεύματος.
Κι όμως οι αμυγδαλιές άναψαν τα μικρά τους ροζ λαμπάκια .
Η εποχή της τουλίπας...
Κι εμείς έχουμε πήξει στο σκουπίδι.
Τι κρίμα...
Κι οι κερασιές έχουν ανθίσει.
Αλλά ξεμείναμε από συναίσθημα.
Κι από φαντασία...
Αχ!
Τί να σου κάνουν τα λουλούδια.
Τί να σου κάνει κι η Άνοιξη...
Όλα από μέσα σου ξεκινάνε.
΄΄Από σένα η Άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή΄΄,
που λέει κι ο Ελύτης στο μικρό του το Ναυτίλο.

Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας, Άνοιξη...

Σάββατο βράδυ.
Απόδραση στην αθηναική Αράχωβα.Βάζουμε την Ανατολή για ύπνο και συναντάμε δυο καλούς φίλους στο μπαλκόνι μας.Το χιόνι πέφτει πυκνό.
Κι εμείς γινόμαστε πάλι παιδιά.
Χιονόμπαλες,χαμόγελα και φωτογραφίες.
Τί καλός καιρός!!! Και είχαν μιλήσει για σφοδρή κακοκαιρία...
Σε λίγα λεπτά ο Λυκαβηττός ντύνεται νυφικά.
Το στρώνει και στα κεφάλια μας. Τα μυαλά μας έχουν ασπρίσει από ώρα.
Το τσιγάρο έιναι μια αφορμή για να ξεχνιόμαστε κάθε λίγο στο μπαλκόνι.
Σβήνω τα φώτα κι ετοιμάζομαι για τον πιο όμορφο ύπνο.
Στην μέση μιας ολόλευκης Αθήνας.
Κάτω στο δρόμο κάθε φορά που κάποια παρέα βγαίνει από το τραλαλά ξεκινά το παιχνίδι με το χιόνι.
Χαρήκαμε σαββατιάτικα...

Κυριακή. Καταλευκη.
Κρεβατοτεμπελιάσματα και χιονοκαταστάσεις.
Το χιόνι πέφτει ακόμα πυκνό.
Μια ροζ μυτούλα μέσα στα κατάλευκα κι ένας χιονάνθρωπος-κούνελος!
Έστρωσε ευτυχία.

Δευτεριάτικη κοπάνα.
Μια παρέα παιδιών ανταλάσσει χιονόμπαλες στην μέση της Ιπποκράτους.
Που και που εμφανίζεται κάποιο αυτοκίνητο και περιμένει υπομονετικά την ολοκλήρωση της χιονοεκτόξευσης.
Κανένα άγχος.
Τα μαγαζιά μισάνοιχτα.
Κατευθύνομαι προς το φούρνο με μικρά βηματάκια∙ σαν κινεζικά.
Ζεστό ψωμί και σοκολατένιες μπισκοτοπραλίνες. Μήπως ήρθε η στιγμή να κάνω κι εκείνη τη συγκριτική έρευνα πραλίνας που σκέφτομαι από καιρό?
Οι άνθρωποι κρατάνε μπαστούνια στα χέρια∙ όπως στα χωριά.
Χάνω για δευτερόλεπτα τον έλεγχο και τον ξαναβρίσκω.
Πιο κάτω το παιχνίδι συνεχίζεται. Αυτή τη φορά με ξιφασκία. Οι σταλαχτίτες σε ρόλο ξίφους. και τα χαμόγελα σε θέση οργής.
Τα café γεμάτα με ζέστη, καπνό και ευτυχία.

Τρίτη. Κοπάνα νούμερο δύο.
Δεύτερη μέρα τα σχολεία κλειστά. Πόση ώρα στέκομαι μπροστά στην τηλεόραση να παρακολουθώ σημαντικά και ασήμαντα για να μάθω αυτό το ένα που μόνο με νοιάζει από μικρό παιδί. Θ΄ανοίξουν τα σχολεία?

Τετάρτη με ηλιοθεραπεία.
The swimming season από Giardini Di Miro για πρωινό ξύπνημα.
Αναπολώ το Σάβατο βράδυ.
Στην μέση μιας αλκυονίδας.
Τί ωραία που περνούν οι εποχές.
Χάθηκαν οι μέρες...
Κυριακή, Δευτέρα, Χειμώνας.
Τρίτη Φθινόπωρο.
Τετάρτη Πέμπτη Άνοιξη.
Παρασκευή, Σάβατο, Κυριακή Καλοκαίρι.
Θα βάλω τα καλοκαιρινά μου και θα περιμένω να γεμίσουν παγωτά τα ψυγεία της γειτονιάς.
Μόνο κάντε γρήγορα, γιατί ξεκινάει καινούριος κύκλος...

Παρασκευή 25 Γενάρη στο Gagarin 205

Μ΄αρέσουν τα τρένα.

Και τα αεροπλάνα που φέρνουν τους iLIKETRAiNS.

Ο τρόπος που αυτοί κάνουν

την μελαγχολία επική μουσική,

την απόγνωση θόρυβο,

μια αγχόνη φόντο,

τα πιάτα των drums να πέφτουν συνεχώς,

τις κιθάρες να παραληρούν,

το πάτωμα του Gagarin να βιώνει μικρές σεισμικές δονήσεις,

ονόματα πόλεων και ημερομηνίες να καρφώνονται στο μικρό σου μυαλό,

το γδούπο της καρδιάς σου να μεγαλώνει

την μεγάλη φωτιά στο Λονδίνο, τη δολοφονία του βρετανού πρωθυπουργού Σπένσερ Πέρσιβαλ, το Σιδηρούν Παραπέτασμα, σφαγές και λιμούς να στήνονται μπροστά σου, την αίσθηση πως γύρω σου βρίσκονται ένα σωρό δολοφονημένες ψυχές

και ευχαριστούν για την μνεία...

Το 2007 μου

Βαρέθηκα πάλι να διαβάζω λίστες, λίγο πριν δύσει και το 2007. Έπεσα στην πονηρή κι αναπόφευκτη παγίδα της κοινοτυπίας. Έφτιαξα κι εγώ μερικές από αυτές. Όσο κι αν τις αγάπησα, όμως, στο High Fidelity, αποφάσισα να τις αποδομήσω λόγω εποχικής υπερδόσης. Παρακάτω, λοιπόν, παραθέτω το top70 ή κάτι τέτοιο του 2007 μου. Χύμα∙ όπως το έζησα∙ χωρίς αριθμάκια και σειρά προτεραιότητας. Όλα στο νούμερο 1...

Τί θα μου μείνει αξέχαστο από το 2007:

Η Πρωτοχρονιά στο Γουδί. Η αλλαγή γειτονιάς.. Το πρώτο φαγητό στο σπίτι στην Ασκληπιού (λίγα κεριά,καθόλου έπιπλα,μαξιλάρια στο πάτωμα και σουβλάκια Βεργίνα). Το απρόσμενο μεθύσι στις ¨Συχνότητες¨.Τα μαθήματα χορού. Τα τουρκικά.Το ξεφάντωμα μέχρι τελικής πτώσης στις Nouvelle Vague.Too drunk to fuck και τεράστια χαμόγελα.. To Little Miss Sunshine. Η εκδρομή στο Κερασοχώρι. Το παιχνίδι με το χιόνι. Τζάκι και dvd.Η πρώτη συγκέντρωση στο νέο σπίτι. Η παντομίμα. Τα γέλια.Η Little Annie στο μικρό μουσικό θέατρο. Το άλμπουμ του Many Fingers.Οι καινούριοι άνθρωποι που μπήκαν στη ζωή μου. Ο Cartoon Dandy, η Foxy, η Blackwidow. Οι Τετάρτες στο Μικρό Πολυτεχνείο. Η μπύρα στον ¨ Άνθρωπο¨. Τα χτυπήματα στην κοιλιά.Το ταξίδι στη Βαρκελώνη. Εγώ, ο Ν. μου και η κούνια στη La Rambla.Ο Gaudi. Ένα βράδυ στη ρώσικη disco. Το Kinky με καλή παρέα. To ταξίδι στη συμπρωτεύουσα. Τα γλυκοπωλεία εκεί. Μια μπουγάτσα με τυρί ένα πρωι στο Πανόραμα Το party του Μαίου. Το ¨Joy Division¨ στο Bios. ¨ Η τρίχα στη σούπα¨. Oι πρώτες ανοιξιάτικες μυρωδιές στο νέο μου μπαλκόνι. Η νοσταλγία για την παλιά γειτονιά. Το όνειρο.Το party για τον ένα χρόνο του Vinyl radio. Η συναυλία της Laurie Anderson στο Ηρώδειο. To Synch. Οι Beirut, ο Bonobo, οι Mum, ο Larry Gus, οι !!! Μια νυχτιά με καλοκαιρινά σχέδια στον Εξωστρεφή. Οι λίστες με τα απαραίτητα.Μια βραδιά στο ¨Φασόλι¨. Ο μικρός κόλπος κοντά στο Σούνιο. Ένα καλοκαιρινό μεσημέρι με μπιφτεκάκια και μπύρα στην Ψύρρα. Η αναμονή. Το φεστιβάλ κινηματογράφου.Μια βόλτα στην Ισλανδία με τους Sigur Ros. Το Hallam Foe.Μια κατάμεστη αίθουσα για τους Clash. Ο αθώος έρωτας στο Eagle vs Shark.Oι λουκουμάδες στην Ομόνοια μια μέρα πριν την Ανατολή. Η Ανατολή! Ξημέρωμα στο ¨Μητέρα¨. Το ξυλόφωνο.Η αλλαγή μου. Η βόλτα στον εθνικό κήπο. Τα πρώτα χαμόγελα. 2-3-4 αγαπημένα cd και άλλα πολλά: των Lcd Soundsystem, Feist, iLikeTrains,Burial.Η μάχη πάνω από το σουφλέ σοκολάτας στο Τραμ, λίγο πριν από την έναρξη της νέας χρονιάς. Η βροχή την Παραμονή.Μια τόσο δα αγκαλιά.

Τέλος, στον καθιερωμένο ετήσιο απολογισμό μου δακρύων και χαμόγελων, η φετινή χρονιά έσπασε το προσωπικό μου ρεκόρ. Μέτρησα πάνω από 2007 χαμόγελα και μόνο ένα σφηνάκι δάκρυα.

Και εις άλλα με υγεία!!!

Καλή Χρονιά!

p.