Μεγάλωσα στην Αθήνα. Όχι, όμως, στα Εξάρχεια, αλλά στο Μεταξουργείο. Οι παιδικές μου βόλτες ήταν στο Γκάζι και στα περίχωρα. Βοτανικός, Κεραμεικός, Σπύρου Πάτση και Ρουφ οι καθημερινές διαδρομές για τα αγγλικά, το κολυμβητήριο, το χορό. Δεν ερωτεύτηκα, όμως, αυτή την πλευρά της Αθήνας, αλλά την αντίπερα όχθη της∙ τα Εξάρχεια. Εκεί βρέθηκα πιο μεγάλη. Όταν άρχισα να συνειδητοποιώ τί συμβαίνει γύρω μου και πού πατάν τα πόδια μου. Στα Εξάρχεια πρώτη φορά με πήγαν κάτι φίλες. Συγκεκριμένα ξεκινήσαμε την τσάρκα μας από το βόρειο τμήμα των Εξαρχείων. Ήπιαμε ρακόμελα στους πρόποδες του Στρέφη, στο 55, που σήμερα δεν υπάρχει. Το κλείσανε οι τύποι από πάνω.Τους ενοχλούσε, λέει, η μουσική. Ζήλευαν τα χαμόγελα. Κακοί άνθρωποι. Μονόχνωτοι. Αταίριαστοι με τα Εξάρχεια. Όπως και να΄χει, απο΄κει ξεκινήσαμε. Μετά λίγο Underground, ύστερα Mo Better και τέλος Κάβουρα για το πρωινό καθιερωμένο σουβλάκι. Πόσα λίγα ξέραμε...
Ύστερα από κάποια χρόνια μετακόμισα στα Εξάρχεια, σ΄ένα πανέμορφο πεζόδρομο, την Μεθώνης, εκεί κοντά στο βόρειο τμήμα των Εξαρχείων, που άλλοτε πίναμε τα ρακόμελα και τις ψημένες ρακές∙ πολύ πριν τ΄ανακαλύψουν ο Αμόργιαλος, οι Μικρές Κυκλάδες και τα trendy μπαράκια στου Ψυρρή. Σήμερα μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα Εξάρχεια είναι μια από τις ομορφότερες συνοικίες του κόσμου.
Τα Εξάρχεια τα λατρεύω για χίλιους λόγους. Είναι που εδώ ο κόσμος διασκεδάζει αληθινά. Είναι τα πανέμορφα νεοκλασικά. Είναι τα συνθήματα και τα γκράφιτι στους τοίχους που σε ξυπνούν. Είναι ότι μυρίζει Πολυτεχνείο. Είναι το νερό τους. Είναι το ότι εκεί που ακούς τα πουλιά και χαζεύεις τις χαρουπιές, σκάνε τα παιδιά, πέφτουν οι μολότοφ και γίνεται χαμός. Είναι που ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις, εδώ τα πρωινά τριγυρνά κάποιος με ακορντεόν και τραγουδά ΄΄Σ΄αγαπώ, γιατί είσαι ωραία΄΄. Είναι που 3.00 η ώρα τα ξημερώματα και καθημερινή, όταν βγαίνεις από τις Συχνότητες, δεν το’χεις με τίποτα στον κόσμο ότι θα δεις την Μπενάκη να καίγεται. Είναι που αν θες να ενισχύσεις το εναλλακτικό και αλληλέγγυο εμπόριο, εδώ μπορείς απλά πίνοντας ζαπατιστικό καφέ αράμπικα από το Σπόρο. Είναι που κάθε Δευτέρα ο Serhat* παραδίδει τζάμπα μαθήματα τουρκικών στη Γέφυρα. Είναι που η πλατεία έχει πάντα ήλιο, λες κι έχει κάνει συμφωνία με το θεό. Είναι που οι Zounds στο An Club χαμογελούσαν με υπονοούμενο δηλώνοντας ότι είναι πολύ χαρούμενοι που τραγουδούν κοντά στην Anarchy Square. Είναι που εκεί σ΄ένα ψιλικατζίδικο κοντά στην πλατεία μπορεί και να γνωρίσεις την Κυρά Ελευθερία, την νταντά της Αννίτα Πάνια. Είναι που εδώ οι άνθρωποι ακόμα χαιρετάνε. Είναι κι η Τέτη η αναρχικιά.Είναι που τα μαγαζιά έχουν τα δικά τους ωράρια.
Είναι που χειμώνα στην πλατεία τα σκυλιά αράζουν στους καναπέδες του Floca και του Wunderbar και κανείς δεν τα διώχνει. Είναι που η Θεμισtοκλέους από την πλατεία και πάνω είναι από τους πιο όμορφους πεζόδρομους της Ευρώπης. Είναι που πάντα παίζει το ενδεχόμενο φασαρίας. Είναι και το Vox, που δε σ΄αφήνει να ξεχάσεις τις ταινίες του Κένζο Μιζογκούτσι – αν καταφέρεις βέβαια να πάρεις το βλέμμα σου από τον ουρανό. Είναι και η Ριβιέρα. Είναι η Ίντριγκα, το Άμα Λάχει, οι Συχνότητες, η Όστρια, η Αίτνα, το Πωλείται, το Ρεσιτάλ, το Σέλας, το Δίλημμα*. Είναι που τρως μαγειρευτό φαγητό στον Μπάρμπα-Γιάννη, το Coukou Food, το Barbara’s food company, το φασόλι, το Ριφιφί. Είναι κι ο Ρακουμέλ με τις κρητικές λιχουδιές. Είναι το μαγαζάκι του Στρέφη που τυλίγει τη φέτα στο παλιό καλό χαρτί του μπακάλι. Είναι που αν κοιτάξεις από κάποιο παράθυρο στην Τοσίτσα, μπορεί και να δεις κόσμο να χορεύει αργεντίνικο tango. Είναι και η Διδότου με το vinyl, το spindle, το music mashine και τ΄ άλλα δισκάδικα, που θυμίζει τη Berwick του Λονδίνου.
Είναι κι ο καβουρμάς στην Αυλή. Είναι που ακούς πολλές γλώσσες. Είναι που κυκλοφορούν πολλά ποδήλατα. Είναι τα μπριζολάκια κι ο κορμός στα ¾ που δε σ΄αφήνουν να φύγεις. Είναι που ζαλίσεσαι από την κάναβη στην pizza και το υπέροχο mystic καναβοσοκολατάκι. Είναι που πέφτουν οι άμυνες. Είναι που τα κεράκια, έξω στα μαγαζιά, παραμένουν αναμένα και το χειμώνα. Είναι που βλέπεις Λυκαβηττό. Είναι που νιώθεις ερωτευμένος. Είναι που το ένα ποτό φέρνει το άλλο και ξεχνιέσαι μέσα σε κάποια συζήτηση. Είναι που δε βιάζεσαι να φύγεις. Είναι που trendy φρικιά, πανκιά, χούλιγκανς και χεβμεταλάδες γίνονται ένα. Είναι λες κι όλη η ανοιχτοσύνη του κόσμου εγκαταστάθηκε εδώ. Είναι που γελάω. Είναι που έχω ξεχαστεί. Είναι που θέλω να μείνω για πάντα εδώ!
*Ο Serhat έδωσε εξετάσεις και πέρασε Θεσσαλονίκη. Σίγουρα, όμως, τα μαθήματα τουρκικών στη Γέφυρα και στο Nosotros συνεχίζονται και φέτος από άλλα παιδιά.
*Το Δίλημμα έκλεισε λίγο πριν το Καλοκαίρι για άγνωστους λόγους. Κρίμα γιατί τα Εξάρχεια και η Μεθώνης έχασαν έναν μικρό παράσεισο...
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν ένα χρόνο περίπου. Το ανεβάζω μετά από παράκληση του φίλου μου cartoon dandy, που από την αρχή είδε σε αυτό ένα μικρό οδηγό Εξαρχείων και μου το ζητούσε επίμονα για πολύ καιρό. Υπόσχομαι ότι κάποια στιγμή θα λάβεις και τη full version του. Αρκεί να βρω κι εγώ την όρεξη να το δακτυλογραφήσω...
Ύστερα από κάποια χρόνια μετακόμισα στα Εξάρχεια, σ΄ένα πανέμορφο πεζόδρομο, την Μεθώνης, εκεί κοντά στο βόρειο τμήμα των Εξαρχείων, που άλλοτε πίναμε τα ρακόμελα και τις ψημένες ρακές∙ πολύ πριν τ΄ανακαλύψουν ο Αμόργιαλος, οι Μικρές Κυκλάδες και τα trendy μπαράκια στου Ψυρρή. Σήμερα μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα Εξάρχεια είναι μια από τις ομορφότερες συνοικίες του κόσμου.
Τα Εξάρχεια τα λατρεύω για χίλιους λόγους. Είναι που εδώ ο κόσμος διασκεδάζει αληθινά. Είναι τα πανέμορφα νεοκλασικά. Είναι τα συνθήματα και τα γκράφιτι στους τοίχους που σε ξυπνούν. Είναι ότι μυρίζει Πολυτεχνείο. Είναι το νερό τους. Είναι το ότι εκεί που ακούς τα πουλιά και χαζεύεις τις χαρουπιές, σκάνε τα παιδιά, πέφτουν οι μολότοφ και γίνεται χαμός. Είναι που ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις, εδώ τα πρωινά τριγυρνά κάποιος με ακορντεόν και τραγουδά ΄΄Σ΄αγαπώ, γιατί είσαι ωραία΄΄. Είναι που 3.00 η ώρα τα ξημερώματα και καθημερινή, όταν βγαίνεις από τις Συχνότητες, δεν το’χεις με τίποτα στον κόσμο ότι θα δεις την Μπενάκη να καίγεται. Είναι που αν θες να ενισχύσεις το εναλλακτικό και αλληλέγγυο εμπόριο, εδώ μπορείς απλά πίνοντας ζαπατιστικό καφέ αράμπικα από το Σπόρο. Είναι που κάθε Δευτέρα ο Serhat* παραδίδει τζάμπα μαθήματα τουρκικών στη Γέφυρα. Είναι που η πλατεία έχει πάντα ήλιο, λες κι έχει κάνει συμφωνία με το θεό. Είναι που οι Zounds στο An Club χαμογελούσαν με υπονοούμενο δηλώνοντας ότι είναι πολύ χαρούμενοι που τραγουδούν κοντά στην Anarchy Square. Είναι που εκεί σ΄ένα ψιλικατζίδικο κοντά στην πλατεία μπορεί και να γνωρίσεις την Κυρά Ελευθερία, την νταντά της Αννίτα Πάνια. Είναι που εδώ οι άνθρωποι ακόμα χαιρετάνε. Είναι κι η Τέτη η αναρχικιά.Είναι που τα μαγαζιά έχουν τα δικά τους ωράρια.
Είναι που χειμώνα στην πλατεία τα σκυλιά αράζουν στους καναπέδες του Floca και του Wunderbar και κανείς δεν τα διώχνει. Είναι που η Θεμισtοκλέους από την πλατεία και πάνω είναι από τους πιο όμορφους πεζόδρομους της Ευρώπης. Είναι που πάντα παίζει το ενδεχόμενο φασαρίας. Είναι και το Vox, που δε σ΄αφήνει να ξεχάσεις τις ταινίες του Κένζο Μιζογκούτσι – αν καταφέρεις βέβαια να πάρεις το βλέμμα σου από τον ουρανό. Είναι και η Ριβιέρα. Είναι η Ίντριγκα, το Άμα Λάχει, οι Συχνότητες, η Όστρια, η Αίτνα, το Πωλείται, το Ρεσιτάλ, το Σέλας, το Δίλημμα*. Είναι που τρως μαγειρευτό φαγητό στον Μπάρμπα-Γιάννη, το Coukou Food, το Barbara’s food company, το φασόλι, το Ριφιφί. Είναι κι ο Ρακουμέλ με τις κρητικές λιχουδιές. Είναι το μαγαζάκι του Στρέφη που τυλίγει τη φέτα στο παλιό καλό χαρτί του μπακάλι. Είναι που αν κοιτάξεις από κάποιο παράθυρο στην Τοσίτσα, μπορεί και να δεις κόσμο να χορεύει αργεντίνικο tango. Είναι και η Διδότου με το vinyl, το spindle, το music mashine και τ΄ άλλα δισκάδικα, που θυμίζει τη Berwick του Λονδίνου.
Είναι κι ο καβουρμάς στην Αυλή. Είναι που ακούς πολλές γλώσσες. Είναι που κυκλοφορούν πολλά ποδήλατα. Είναι τα μπριζολάκια κι ο κορμός στα ¾ που δε σ΄αφήνουν να φύγεις. Είναι που ζαλίσεσαι από την κάναβη στην pizza και το υπέροχο mystic καναβοσοκολατάκι. Είναι που πέφτουν οι άμυνες. Είναι που τα κεράκια, έξω στα μαγαζιά, παραμένουν αναμένα και το χειμώνα. Είναι που βλέπεις Λυκαβηττό. Είναι που νιώθεις ερωτευμένος. Είναι που το ένα ποτό φέρνει το άλλο και ξεχνιέσαι μέσα σε κάποια συζήτηση. Είναι που δε βιάζεσαι να φύγεις. Είναι που trendy φρικιά, πανκιά, χούλιγκανς και χεβμεταλάδες γίνονται ένα. Είναι λες κι όλη η ανοιχτοσύνη του κόσμου εγκαταστάθηκε εδώ. Είναι που γελάω. Είναι που έχω ξεχαστεί. Είναι που θέλω να μείνω για πάντα εδώ!
*Ο Serhat έδωσε εξετάσεις και πέρασε Θεσσαλονίκη. Σίγουρα, όμως, τα μαθήματα τουρκικών στη Γέφυρα και στο Nosotros συνεχίζονται και φέτος από άλλα παιδιά.
*Το Δίλημμα έκλεισε λίγο πριν το Καλοκαίρι για άγνωστους λόγους. Κρίμα γιατί τα Εξάρχεια και η Μεθώνης έχασαν έναν μικρό παράσεισο...
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν ένα χρόνο περίπου. Το ανεβάζω μετά από παράκληση του φίλου μου cartoon dandy, που από την αρχή είδε σε αυτό ένα μικρό οδηγό Εξαρχείων και μου το ζητούσε επίμονα για πολύ καιρό. Υπόσχομαι ότι κάποια στιγμή θα λάβεις και τη full version του. Αρκεί να βρω κι εγώ την όρεξη να το δακτυλογραφήσω...
