Δεν έχω να πω και πολλά.Τις τελευταίες τέσσερις μέρες έχουν ειπωθεί σχεδόν όλα. Δεν είναι,όμως, οργή αυτό που αισθάνομαι. Ούτε αγανάχτηση. Ούτε θλίψη. Είναι μίσος. Ο δευτεριάτικος πρωινός χαιρετισμός του Τζίμη Πανούση με αντιπροσωπεύει πλήρως: ¨Κακή μέρα, κακή εβδομάδα και κακό ψόφο να έχουν οι δολοφόνοι των παιδιών μας¨.
Γιατί δεν είναι μόνο ο δεκαπεντάχρονος ανυποψίαστος Αλέξης. Είναι και ο Καλτεζάς. Είναι και το περιστατικό σε κάποια ζαρντινιέρα. Θυμάσαι; Και ο εικοσιτριάχρονος Μαραγκάκης που δολοφονήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης πάλι από ειδικό φρουρό. Είναι και η σαραντατριάχρονη Μαρία Κουλούρη. Και οι φρικαλεότητες σε βάρος των μεταναστών.Και... και...και...Και συνεχίζουν να προτάσσουν το χέρι οπλισμένο στο Παλαιό Φάληρο.
Δεν αγαναχτώ. Μισώ! Μισώ με τον ίδιο τρόπο που ένας λευκός, ένας άραβας κι ένας μαύρος περιπλανώνται στους δρόμους της πόλης τους τη στιγμή που ο φίλος τους ψυχορραγεί λογω μιας άδικης σφαίρας που σφήνωσε κάποιος μπάτσος μέσα του. Κι όταν μαθαίνουν ότι ξεψυχά, παίρνουν το νόμο στα χέρια τους.
Αυτό γίνεται, ανίδεε ανθρωπάκο εδώ και τέσσερις νύχτες.Ναι,ναι, πριν κάποια χρόνια το έβλεπες στον κινηματογράφο και του χάριζες το βραβείο Σεζάρ και πολλά άλλα. Στην πραγματικότητα, όμως, σου πέφτει βαρύ. Σε φοβίζει. Το κατακρίνεις. Διαταράχθηκε η ησυχία και η βόλεψή σου τις τελευταίες μέρες κι εσύ βλαστημάς. Ο κουκουλοφόρος που κατηγορείς, είναι το παιδί σου. Απλά δεν το ξέρεις. Είναι ο γείτονάς σου κι ο φίλος σου. Και τα καίει, τα σπάει και φωνάζει, γιατί έχει δει κάτι που αρνείσαι να δεις κι εσύ. Ότι ζούμε με μία επιφαση ευτυχίας. Σε ένα κράτοε αδικίας, τρομοκρατίας και ψεύδους. Ζούμε στο ψέμα, ανθρωπάκο μου. Και στο λέω εγώ, που και αυτοκίνητο έχω, και μαγαζί που με αφορά άμεσα στο κέντρο της Αθήνας, και ζω στα Εξάρχεια και καθημερινά αναπνέω μαζί με το μωρό μου τα δακρυγόνα της Ελληνικής Αστυνομικής Τρομοκρατίας.Σπάστε τα όλα! Τί νόημα έχουν μπροστά στη ζωή ενός δεκαπεντάχρονου, ενός εικισιτριάχρονου, μιας σαραντατριάχρονης, στις ελπίδες ενός μετανάστη; Δεκαπέντε χρόνια ζωής δεν είναι πολύ λίγα; Ας αφήσουμε έστω και για λίγο στην άκρη την ύλη κι ας δούμε πόσο εκτιμάται σε αξία η ζωή.
Open your eyes,time to wake up,enough is enough is enough is enough…
Chambawamba
Μικρή υστερόγραφη χριστουγεννιάτικη ευχή και κατάρα:
Σε 15 μέρες η Αθήνα θα αναβοσβήνει ρυθμικά κι εσύ θα τριγυρνάς σε κάποιο από τα χριστουγεννιάτικα σπιτάκια που θα έχει στήσει ο Δήμος και θα δοκιμάζεις τα ανάλογα γλυκίσματα των ημερών, ανθρωπάκο. Εύχομαι μόνο να σε συνοδεύει διαρκώς μια ¨ανεξήγητη¨αίσθηση παγωμάρας και να σου λείπει ένα κομματάκι από την ξεγνοιασιά των ημερών.
15 χρόνια ζωής είναι πολύ λίγα, ανθρωπάκο μου!!!
