22 Νοεμβρίου 2007

Βράδυ Πέμπτης. Έσβησα τα 28∙ δύο δεκαετίες κι οχτώ.
Κι η Ανατολή άφησε την κοιλίτσα μου και πήρε θέση στην αγκαλιά μου.
Με μάτια κλειστά∙ χαμένη στο ονειράκι της.
Το στόμα μου πιασμένο∙ από το χαμόγελο.
Ένα μικρό χεράκι κρατάει σφιχτά το δάχτυλό μου.
Και όλα αλλάζουν.
Τώρα πια ο κόσμος μου έχει μήκος 52 εκατοστά και ζυγίζει περίπου 4 κιλά.
Τα βράδια ακούει Mark Lanegan για να κοιμηθεί.
Eκτός από Άννα με λένε και μαμά.
Το ξημέρωμα τώρα πια δεν με βρίσκει στο «Αυτόφωρο» να τρώω εκείνο το υπέροχο λεμονάτο, αλλά στο σαλόνι το σπιτιού να χαζεύω από το παράθυρο το Λυκαβηττό και να χορεύω με την μικρή μου μαγική Ανατολή.
Έχω γενέθλια σήμερα. Σβήνω τα 28∙ δύο δεκαετίες κι οχτώ.
Λίγο αργότερα Cantina Social.
Χορέυω στους ρυθμούς του Frankie Valli και των 4 εποχών και στάζω ευτυχία!!!
Όλα είναι ευτυχία.
Η ρώσικη μπύρα. Η κρύα νύχτα. Η βόλτα με την μηχανή. Τα φετινά γενέθλια.
Η ζωή. Η Aνατολή!
Γυρνάω σπίτι κι η Ανατολή ακόμα ξύπνια.
Φέτος άναψαν νωρίτερα τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Κι όλα μεσα μου!
Ξημερώνει!Σκύβω στο αυτάκι της και σιγοτραγουδάω σε νανουριστική version το beggin’ που μου έχει κολλήσει από νωρίς.
Με ολάνοιχτα μάτια με κοιτά.
Βλέμμα που μ’αφήνει άφωνη!....(και άυπνη).
p.